De ‘biografie’ van Marie-Rose Morel is een hagiografie geworden.
Geen vol jaar na het overlijden van VB-politica Marie-Rose Morel hebben haar echtgenoot Frank Vanhecke en vriend Koen Dillen een boek over haar klaar: Al bij al heb ik gelukkig geleefd. Het bewogen leven van Marie-Rose Morel. Op een inspanning is niet gekeken: niet minder dan vierhonderd pagina’s full colour, foto’s alom. Ongetwijfeld appelleert het aan een breed publiek. Velen raakten ontroerd door Morels strijd tegen kanker en de wijze waarop ze daarover in de media getuigde. Haar cri de coeur overstemde haar politieke boodschap. Dat bleek onlangs nog op een plechtigheid van de Vlaamse Liga tegen Kanker in het Vlaams Parlement. Prinses Astrid, naar verluidt ’tot tranen toe bewogen’, feliciteerde Frank Vanhecke voor de steun aan zijn vrouw in die donkere dagen. Nog nooit had een lid van de koninklijke familie sympathie betuigd aan een VB’er, laat staan aan een man die meer dan tien jaar lang partijvoorzitter was geweest. Commentaar van de prinses: ‘Wij zijn ook maar mensen.’
De aantrekkingskracht van dit boek zit inderdaad in dat menselijke relaas: Marie-Rose Morel, een hupse jonge vrouw, moeder van twee zoontjes, gaat een dappere maar uitzichtloze strijd aan tegen kanker. Daarnaast zijn er nog genoeg pittige subplots die haar leven on the wild side nog extra hebben gekruid: haar vroege carrière als zaakvoerdster van een hostessenbureau, haar vechtscheiding, haar geheimgehouden liefde met Frank Vanhecke, hun late huwelijk, haast op haar sterfbed, en doorheen dat alles het verhaal van de breuk binnen het Vlaams Blok/Belang: politieke meningsverschillen die ontaardden in persoonlijke haat.
Die oorlog wordt in dit boek voortgezet. De auteurs wijden meer dan honderd pagina’s aan die politieke en private breuklijnen in haar leven, maar beschrijven die enkel vanuit het standpunt-Morel. Terwijl coauteur Frank Vanhecke, als ex-voorzitter en als neo-echtgenoot, in beide conflicten toch telkens persoonlijk betrokken partij was. Er zijn wel meer huwelijken die mislukken, en er zijn helaas ook nog altijd echtscheidingen die volkomen ontaarden.
Maar bij Marie-Rose Morel ligt de schuld telkens bij de tegenpartij, en alleen daar. Haar ex-echtgenoot wordt afgeschilderd als een smeerlap, Dewinter en Annemans en hun kompanen als Bart Debie zijn geen haar beter. Noch haar ex-echtgenoot, noch de vijandelijke VB’ers krijgen in dit boek ook maar één paragraaf recht op mededogen, op begrip. Hun standpunt behoeft ook geen uitleg, laat staan dat hen een korte repliek gegund wordt. Vierhonderd pagina’s bieden daarvoor nochtans wel wat plaats.
Bart De Wever mag wel getuigen. Hij geeft uitleg bij het ‘verraad’ dat Morel de N-VA destijds aandeed, door in schijnbaar uitzichtloze tijden naar het toen succesrijke en ambitieuze VB over te lopen. Maar er bleef persoonlijke waardering, en mogelijk is dat straks een basis voor een nieuwe politieke alliantie. Tussen de vrienden van Morel, dus de beijveraars van de goede zaak.
Dit levensverhaal van Marie-Rose Morel is dan ook geen biografie maar een hagiografie: goedgeschreven, ontroerend, met alle ingrediënten van het klassieke heiligenverhaal. Waarin de protagoniste tijdens de begrafenis met handgeklap heilig wordt verklaard – Santo subito – en waarin mensen die ooit haar tegenstanders waren na haar dood ineens duivels zijn.
Walter Pauli
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier