Van lopende zaken naar zaken zonder duidelijke bestemming

De regering-Di Rupo is goed anderhalve maand aan de slag. In plaats van cohesie te tonen, blijkt haar regeerprogramma vooral met spuug en paktouw aan elkaar te hangen.

Meer dan 540 dagen heeft het geduurd vooraleer de regering-Di Rupo in de steigers stond. Dat haar programma 180 bladzijden dik is, was al niet meteen een teken van groot vertrouwen tussen de zes coalitiepartners. De Franstalige partijen kochten er op het communautaire front nog eens tien jaar tijd mee om de Waalse economie op orde te krijgen. En voorts was er een opsomming van meer dan 150 sociaaleconomische en fiscale maatregelen, die er ook voor zouden moeten zorgen dat de overheidsfinanciën tegen 2015 uit de rode cijfers worden getild.

Premier Elio Di Rupo (PS) is met zijn meerderheid van de traditionele partijen goed anderhalve maand uit de startblokken. Een succes kan het afgelegde traject bezwaarlijk worden genoemd. Di Rupo zelf blijft in verklaringen en toespraken met de glimlach het evenwicht in de budgettaire inspanningen onderstrepen, maar dat is dan ook zowat alles wat hij tot nog toe gedaan heeft. De rest van zijn regering blinkt uit door politieke meningsverschillen, die nu eens subtiel in de verf worden gezet en een andere keer openlijk worden uitgevochten. Het resultaat is kakofonie in plaats van cohesie.

De lijst van incidenten en aanvaringen groeit zienderogen aan. De winterse miserie met de opvang van asielzoekers en daklozen kwam staatssecretaris Maggie De Block (Open VLD) vorige week op enkele vlijmscherpe tackles van de PS te staan.

De manier waarop vicepremier en minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) zich nog voor de jaarwisseling met een reeks hervormingen op zijn terrein profileerde als liberale autoriteit, zette de vakbonden eerst op koers naar een nationale staking. Onder politieke en sociale druk worden de scherpe kanten van zijn hervormingen nu in overleg met de sociale partners alsnog weggenomen.

De stelling van de Raad van State dat staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (SP.A) de fiscus te veel armslag wil geven, is dan weer een dankbare aanleiding voor de liberalen en CD&V om hun oren te laten hangen naar klaagzangen uit de bedrijfswereld en om een aanpassing van de voorgestelde wetteksten af te dwingen.

De overtreffende trap van de ‘opendebatcultuur’ binnen de regering-Di Rupo vormt de aanloop naar de begrotingscontrole eind deze maand. Boven op de al afgesproken 11,3 miljard euro, zal die een extra inspanning van minstens 2 miljard vergen om nog enigszins een begrotingsevenwicht over drie jaar in het vizier te houden. Behalve met schermutselingen met de PS over het controlegezag van Europa ter zake, ging dat al gepaard met veel gekrakeel over een indexsprong en een btw-verhoging. Beide ideeën zijn intussen verdampt in politieke veto’s over en weer.

Toen de regering-Di Rupo aan het werk toog, was bij velen de opluchting groot dat er eindelijk een punt kon worden gezet achter het regime van lopende zaken. Maar omdat hun regeerprogramma vol los zand zit, blijven de zes meerderheidspartijen constant aan de onderhandelingstafel bezig. Lopende zaken zijn doorlopende zaken zonder duidelijke bestemming geworden.

Patrick Martens