Valt er met de PS nog te regeren?

Zowel rond de index als rond de euro profileert de PS zich steeds meer als regeer-onwaardige partij.

Het moment dat u in uw wagen stapt, wordt u geacht de verkeersregels te volgen. Doet u dat niet, dan ontstaan er gegarandeerd ernstige problemen voor u en uw medeburgers in het verkeer. Deze realiteit geldt voor iedereen, ongeacht, bijvoorbeeld, geslacht, ouderdom of ideologische voorkeur.

Exact hetzelfde geldt inzake de monetaire unie. Treed je als land toe tot een systeem van monetaire unie dan zijn er aantal regels die je moet volgen. Dat heeft geen enkel uitstaans met ideologie of linkse dan wel rechtse voorkeur. Net zoals in het verkeer moet je bij aanvaarding van de realiteit van een monetaire unie een aantal regels in acht nemen zoniet loopt de boel grondig fout.

De nota van het kwartet rond Europees president Herman Van Rompuy omtrent de toekomst van de monetaire unie in Europa geeft een goed overzicht van wat er dient te gebeuren om de eurozone een duurzaam karakter te geven. De inhoud van deze nota is niks nieuws: het is al decennia perfect geweten wat er allemaal dient te gebeuren om een goed werkende monetaire unie te kunnen hebben. Centraal daarbij staat de noodzaak aan een politieke unie op Europees niveau met substantiële overdracht van bevoegdheden vanwege de lidstaten naar dat Europees niveau. De bevoegdheidsoverdracht slaat onder meer op thema’s als bankregulering en -supervisie, competitiviteit en strikte regels inzake begrotings- en schuldevolutie.

De logica in de nota Van Rompuy heeft niks met ideologie te maken. Stap je in een monetaire unie dan moet je die regels volgen anders werkt het niet, zoals we de jongste tijd aan den lijve kunnen ondervinden. Wie A zegt, moet ook B zeggen.

De uitval van PS-kopstuk en minister van Overheidsbedrijven Paul Magnette tegen de nota Van Rompuy slaat dan ook nergens op. Van twee dingen één: ofwel begrijpt Magnette de glasheldere logica die op gang komt eens je toetreedt tot een monetaire unie helemaal niet, ofwel keert hij zich tegen het voortbestaan van de monetaire unie en de euro. De houding die premier Elio Di Rupo tijdens de recente Europese top aannam, sluit op een genuanceerde manier aan bij het brute betoog van Magnette. De Belgische reputatie liep de voorbije uren op Europees niveau serieuze averij op.

Een heel vergelijkbare situatie doet zich voor rond het indexdebat. Een studie van de Nationale Bank omtrent ons indexmechanisme omschrijven als een “oorlogsverklaring” zoals de PS deed, is een democratische partij onwaardig. De realiteit achter dit debat is heel duidelijk: de index jaagt de loonkosten op, ook in periodes dat we ons dat niet kunnen veroorloven. Te hoge loonkosten tasten de concurrentiepositie van ondernemingen aan en zetten aan tot arbeidsbesparende investeringen. De index is er zodoende direct mede de oorzaak van dat, bijvoorbeeld, België qua tewerkstellingsgraad consistent ver achter blijft op de Europese gemiddelden.

Bovendien staat een rigide mechanisme als de automatische loonindexering haaks op de noodzaak aan arbeidsmarktflexibiliteit die zich opdringt vanuit het lidmaatschap van een monetaire unie. Wederom: dit heeft niks met ideologie te maken maar alles met de keuze om toe te treden tot een monetaire unie.

De PS wil dus zelfs geen debat rond de index aangaan. Dit is onverantwoord in deze penibele sociaal-economische tijden. De houding die Magnette en Di Rupo ten aanzien van het eurogebeuren aannemen is even onverantwoord. Hoe verantwoord is het te regeren met een partij die zich voortdurend op een onverantwoorde manier gedraagt? De Vlaamse partijen binnen de federale regering krijgen het steeds moeilijker om deze vraag te negeren.