Turken en TV

Turken hebben moeite met een zwart scherm. ?n de theehuizen en restaurants, in de stationshal en de hotellobby, op de bus en bij mensen thuis, overal en op elk moment staat de TV te flikkeren. Wat er op te zien is, en of er iemand kijkt, doet er niet toe. Als het maar luid staat.

Ontbijt in Hotel Akcay in Erzurum. Een eindeloze commercial op een van de verkoopzenders prijst non-stop de “Nicer Dicer” aan. Vrolijk kwebbelende huismoeders en sympathieke koks demonstreren hoe de Nicer Dicer frieten en fruitsla maakt, komkommer en wortelen in mootjes hakt, uien versnippert. Fantastisch, die Nicer Dicer. En nog makkelijk af te wassen ook.

Hotelkamers zonder televisie zijn zeldzaam. Meestal kunnen via antenne enkele tientallen Turkse posten worden ontvangen, met lichte tot matige ruis.
Ondanks die overdosis televisie in het openbare leven, kunnen we het niet laten om ’s avonds op de kamer zelf nog een rondje te zappen. Goed beseffend dat dat alleen maar tot ergernis leidt.

Hoewel.

“Oryantal Star” op ATV is de Turkse tegenhanger van “?dool”, of “Sterren op de dansvloer”, of iets daar tussenin. Tien buikdanseressen overtuigen een vakjury van hun kunnen, waarna die beslist welke meid naar huis mag vertrekken. We zijn er stiekem aan verslaafd geraakt.

Turkse TV-programma’s dienen ter ontspanning, moeten zonder nadenken door iedereen geconsumeerd kunnen worden, en mogen vooral niet leerzaam zijn.
Slecht geacteerde familiesoaps en brave komedies van eigen bodem doen het uitstekend. De cultuurliefhebber moet het stellen met infantiele showbizzprogramma’s, schlagermuziek of gedubte Amerikaanse films, waarin bovendien flink geknipt is. Een zoen kan nog net, als die maar niet te lang duurt. Tussendoor veel en lange reclameblokken, liefst twee minuten voor het einde van een film.

Het journaal op commerciele zenders is een opeenvolging van wilde politieachtervolgingen, arrestaties en hartverscheurende menselijke drama’s. De meest spectaculaire momenten worden meermaals en in slow-motion herhaald, terwijl een zenuwachtige stem commentaar geeft. Soms klinkt er een spannende soundtrack op de achtergrond om de dramatiek te verhogen.

Respect voor de privacy van dader of slachtoffer is er hoegenaamd niet. De televisie permiteert zich alles, en camera’s krijgen bij politieacties een bevoorrechte plek op de eerste rij.

En is er echt geen bal op de TV, dan is er nog altijd voetbal.