Toestand Dexia blijft huiveringwekkend

De gewezen Dexia-bestuurders die blind bleven voor het naderende onheil mogen hun vorstelijke emolumenten behouden.

”t Is erg, maar laten we d’r geen heksenjacht van maken’, dat was zowat de conclusie van de coalitiepartijen nadat de Dexia-commisie haar eindrapport aan de Kamer van Volksvertegenwoordigers had voorgelegd.

Hoe ernstig de situatie wel is, blijkt uit de rekeningen van Dexia Holding, de zogenaamde restbank, en het intussen afgesplitste en genationaliseerde Belfius, de voormalige Dexia Bank België.

Om het Franse Crédit Local te stutten, loopt nog steeds continu een financiële levenslijn van nagenoeg 30 miljard euro van Belfius naar Frankrijk. Zonder die aanvoer van Belgisch geld valt Crédit Local de France, en bijgevolg Dexia Holding, meteen om. Waardoor de Franse overheid een probaat chantagemiddel in de hand houdt om de Belgen tot de grootst mogelijke inschikkelijkheid te dwingen.

Daarnaast moet Dexia Holding voortdurend een beroep kunnen doen op tientallen miljarden euro’s aan noodkredieten, via de nationale banken te verstrekken door de Europese Centrale Bank. Als onderpand voor die kredieten gelden de door de regeringen – waaronder de Belgische – gegarandeerde schuldbewijzen. Kortom: de toestand waarin Dexia Holding zich bevindt blijft huiveringwekkend.

Maandenlang heeft een Kamercommissie tijdens hoorzittingen de meeste hoofdrolspelers in het Dexia-drama ondervraagd. Gewezen premier Yves Leterme, een kroongetuige, weigerde voor de commissie te verschijnen.

De getuigenissen van Dexia-voorzitter Jean-Luc Dehaene en Chief Executive Officer Pierre Mariani waren ronduit beschamend.

Anderen, zoals Didier Reynders, voormalig minister van Financiën en medearchitect van de twee geïmproviseerde bergingsoperaties die Dexia moesten redden, bleven op de vlakte. Toezichthouders verscholen zich achter hun beroepsgeheim. In Nederland moest het hoofd van de toezichthouders na het failliet van de DSB Bank ontslag nemen, in België werden de toezichthouders vakkundig afgeschermd door de liberale coalitieleden.

Dexia-documenten mochten alleen door experts worden ingekeken. En als die experts vaststelden dat er mogelijk reden was tot gerechtelijke vervolging van een aantal hoofdrolspelers, bij voorbeeld wegens schuldig verzuim, dan werden die bevindingen op bevel van de federale regering uit het eindverslag geweerd.

Wat overbleef van het intussen al haast vergeten Dexia-verslag, waren de berichten over de winstbewijzen waar de christelijke arbeidersbeweging ACW zich op kan beroepen om te delen in de voorgespiegelde winst van Belfius. Eerder al werd algemeen aanstoot genomen aan de staatsgarantie verstrekt aan de Arco-coöperaten, zeg maar depositohouders en spaarders die via Arco, de financiële arm van het ACW, een Belfius-rekening aanhouden. De ACW-organisaties en vakbondscentrales hebben intussen al enkele miljarden zien verdwijnen in het Dexia-ravijn. Het ACW, dat met zijn organisaties klant blijft bij de bank, beschikt momenteel alleen over Belfius winstbewijzen voor winst die er nog lang niet is.

Intussen zijn het net de gewone coöperanten die de Dexia-miskleun, aangericht door de vorige regering en door zelfbenoemde wonderfinanciers, overeind houden. Want zonder die deposito’s is Belfius geen lang leven beschoren, met de bekende desastreuze gevolgen voor Dexia Holding en de Belgische staat die dan de aangegane garanties van 54,5 miljard euro – 15,5 procent van het bruto binnenlands product – op tafel moet leggen. Kortom: het is de kleine Arco-coöperant die momenteel de vinger in de Dexia-dijk houdt.

Intussen gaan de politici en bankiers die deze debacle hebben aangericht vrijuit. Binnenkort krijgt Pierre Mariani, van wie het salaris 30 procent hoger ligt dan dat van zijn voorganger Axel Miller, zijn beloofde bonussen. In 2010 mocht Mariani in totaal 1,8 miljoen euro opstrijken. Eerstdaags zwaait Jean-Luc Dehaene ongemoeid af als Dexia-voorzitter. Gewezen eerste minister Yves Leterme geniet intussen van een Oeso-baantje in Parijs.

De gewezen Dexia-bestuurders die blind bleven voor het naderende onheil mogen hun vorstelijke emolumenten behouden. Dat geldt ook voor gewezen ceo Axel Miller, een getalenteerd vuurwerkmaker die intussen ook al bij zakenbank Petercam naar de uitgang werd begeleid. Bij zijn vertrek in 2008 bij Dexia kreeg Miller alsnog 825.000 euro, of één jaar salaris, uitgekeerd. Nochtans was hij het die samen met ceo Pierre Richard Dexia tot een hefboomfonds verbouwde.

Pierre Richard doet nog beter. De man die Dexia van de sporen liet lopen, ontvangt gedurende 20 jaar, bovenop zijn wettelijk pensioen, 600.000 euro per jaar.

Begin deze week raakte bekend dat de financiële crisis de werkloosheid in de eurozone naar 10,8 procent heeft gejaagd. Tegelijk voorspelde het Parijse Institut d’Etudes Politiques dat het aantal arme werknemers in Europa zal exploderen. Sommigen van die verarmende werknemers hebben allicht een kleine rekening bij Belfius.

Rik Van Cauwelaert