THEATER ~ Black Comedy door TAS en de fluistercompagnie

Uit deze Black Comedy (**) van Peter Shaffer straalt weinig licht…

TAS staat voor Theater aan de Stroom, de feniks die uit de as van het Raamtheater en BAFF werd geboren. Horror vacui is een verschijnsel dat zich ook in het theaterbiotoop voordoet. Een schare acteurs en een publiek waren verweesd achtergebleven, dus moest er een leemte opgevuld worden.
Omdat er in de aderen van Antwerpenaren niet alleen bloed maar ook de Schelde vloeit, werd de te water gelaten reddingssloep TAS gedoopt.
Linkeroever is niet zo’n evidente locatie om een theater te laten aanmeren en er werd dan ook voor gevreesd dat het publiek niet mee zou verhuizen. Met de grote parking en de tram die voor de deur stopt, hep elk nadeel se voordeel, zo is alweer gebleken. Het aantal verkochte abonnementen liegt er niet om.
Steven De Lelie glundert: “We zijn begonnen met 340 abonnees, het jaar nadien waren dat er 450, dit jaar 730. Onze ambitie voor het volgende seizoen is de 1000 te halen.”

KlantenbindingSamen met Bob Snijers, Eric Kerremans, Elke Roels en Frans Maas maakt hij de dienst uit als het op programmeren aankomt. Hij is niet zo blij dat we er net Black Comedy (**) hebben uitgepikt om poolshoogte te nemen van het artistieke reilen en zeilen van TAS.
“Black Comedy is een farce, heeft inhoudelijk niet zo veel om het lijf, en wordt op een heel traditionele manier gebracht. Het werkt de ene avond al wat beter dan de andere. Maar eigenlijk is het een uitzondering binnen ons programmatieaanbod. We moeten ook een komedie als Black Comedy brengen, want op die manier trekken we een publiek over de drempel dat zich niet direct tot het theater aangetrokken voelt. Als ook die mensen de magie van het theater leren kennen, komen ze een volgende keer terug en pikken geheid een stuk uit het zwaardere repertoire mee.”

There’s nothing wrong with being smart
Vanuit een overlevingspragmatisme ziet De Lelie er geen graten in om enige commerciële toegevingen te doen via het programmatieaanbod. De achttien acteurs in vaste dienst, de drie plateaus die volgend seizoen bespeeld zullen worden en de subsidies die ontoereikend zijn om alles rond te krijgen, dwingen TAS daartoe.
“Laat ze ons maar de Kinepolis van het theater noemen. So what? Als wij op die manier kunnen verwezenlijken wat we voor ogen hebben- en dat is op een toegankelijke maar toch kwaliteitsvolle manier repertoiretoneel brengen- dan mogen we niet bang zijn om dit te realiseren door occasioneel wat comedy op de affiche te plaatsen.”

Een huis van spelers voor het publiek
Een uur voor de voorstelling en zo goed als alle tafeltjes en stoelen in de foyer zijn reeds ingenomen. TAS is duidelijk de place to be voor heel wat mensen, al is de enorme hangar nog lang niet de gezellige ruimte die men er op termijn van wil maken. Een artiestenfoyer is er niet. De acteurs, onder wie heel wat televisiegezichten, zonderen zich bewust niet af en willen aanspreekbaar zijn voor hun publiek, dat kennelijk overwegend uit oudere jongeren en jeugd van heel vroeger bestaat. Dat TAS leeft en een unserved audience aantrekt, staat als een paal boven water.
Het belooft een gevulde avond te worden. TAS trakteert zijn publiek gul op de monoloog ’t Schoonste van al door Annie Geeraerts (Anna uit de VTM-soap Familie) en na afloop sluiten de vier dames van NoNonsense de avond muzikaal af. Ambiance!

Plat consistent
Peter Shaffer schreef Black Comedy halverwege de zestiger jaren in opdracht van theatercoryfee Sir Laurence Olivier, directeur van het National Theatre in Londen.
Waar Shaffer, een onvermoeibare perfectionist, normaal gezien eindeloos lang over het schrijven van een stuk doet, werkte hij deze bestelling in nauwelijks twaalf dagen af.
Black Comedy gooit alle ingrediënten van de traditionele farce dooreen: identiteitswissels, extravagante personages, de onwaarschijnlijkste gebeurtenissen.

Een jonge artiest, een mix van bohemien en charlatan, en zijn vriendinnetje brengen alles in gereedheid om de toekomstige schoonpapa, een conservatieve legerkolonel, te charmeren en zo papsie’s zegen te krijgen om zich te verloven. Eveneens verwacht wordt een rijke kunstverzamelaar, die zou geïnteresseerd zijn om een paar kunststukken te kopen, wat meteen de marktwaarde van de schoonzoon in spe zou doen stijgen.
Om op beide hoge gasten een goede indruk te maken, heeft het koppeltje enkele meubelstukken en waardevolle kunstobjecten van de overbuur geleend. Een gesprongen zekering, de onverwachte terugkeer van de buur, het gezelschap van een nuffige buurvrouw, een oud-lief dat uit het niets opduikt en de man van de elektriciteitsmaatschappij zorgen voor een deconfiture, die met de minuut erger wordt.

Dit stuk onderscheidt zich binnen het comedygenre door de gimmick van de omkering. Als het zaallicht aan is, bevinden de acteurs zich vanwege een stroompanne zogezegd in het duister. Omgekeerd, wanneer de acteurs bijvoorbeeld een lucifer aanstrijken en tijdelijk ziende zijn, wordt de zaal verduisterd. Dat leuke ideetje biedt dramaturgisch heel wat mogelijkheden, maar vergt een uitgekiende regie en technisch zeer bedreven spelers. Aan beide ontbreekt het hier om de situationele en visuele humor tot hun volle recht te laten komen.
Het vergt veel vaardigheid en metier om het continuum aan ongelukjes, buitelingen, stunteligheden, bijna botsingen, blunders, in de verkeerde richting spreken, de slapstick…met groeiende intensiteit te blijven neerzetten of te laten pieken.

Van een regisseur met Britse roots en een gelauwerd parcours hadden we meer originaliteit en een doortastender aanpak verwacht. Onder Adrian Brine kabbelt deze comedy of errors zonder pieken of echte inzinkingen vlakjes voort tot aan de ontknoping. Vonken doet het niet, tot schaterlachen worden we niet gebracht. Een gedurfder interpretatie, een minutieuzer timing en flitsender up tempo acteren zouden hier welkom zijn.

www.theateraandestroom.be
tickets 070/22 33 30
info schoolvoorstellingen: ronny@theateraandestroom.be