Talking with the dentist about politics

Vanochtend een tandvulling eruit gepoetst. Dezelfde dag nog naar de tandarts om erger te voorkomen. Via via kom ik in de tandartsstoel van dokter Fatmir Resulbegu, of Faqo, terecht, in Ulcinj. Hij boort vakkundig het gat uit en plombeert het opnieuw met een ivoorkleurige vulling.

De TV staat aan. Het weerbericht kondigt voor morgen 26 graden aan. Het plafond is een grote spiegel waardoor ik diep in mijn eigen keelholte kan loeren. Het is zaterdagavond, half negen, en Faqo heeft er zin in. “Die vulling gaat minstens tien jaar lang mee”, verzekert Faqo me in gebroken Duits. “Nu nog polieren. Van het huis!”

“Hoe is het eigenlijk met het gebit van de doorsnee Montenegrijn gesteld?”, vraag ik. “Hier is geen tandcultuur. Vraag aan mensen die in een Mercedes van 100.000 euro rond rijden en in een huis van vijf verdiepingen wonen om hun mond te openen, en je ziet een catastrofe.”

Faqo toont allerlei bestempelde getuigschriften in talen die ik niet begrijp. “Ik geef in binnen- en buitenland lezingen over tandprotheses, mijn specialiteit. Vroeger kreeg ik vaak Duitse toeristen over de vloer. Die blijven nu weg. Milosevic met zijn groot-Servische gedachte heeft Joegoslavie de dieperik in gestuurd. Onder Tito lag de levensstandaard van de gemiddelde Joegoslaaf hoger dan die in Tsjechoslowakije, of in eender welk oostblokland. Nu worden we zelfs voorbij gestoken door Bulgarije en Roemenië op weg naar lidmaatschap van de Europese Unie. De Balkan is een ramp. Waarom kunnen mensen hier niet gewoon hun problemen uitpraten in plaats van elkaar de kop af te schieten?”

Ik betaal 50 euro. Toeristenprijs. Als het werk gedaan is biedt Faqo ons een sigaret aan. Ik had ze aangenomen alleen al voor de kick te roken in een tandartspraktijk, maar ik heb mezelf beloofd om gedurende de hele reis enkel passief te roken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content