WorldTour adopteert eerste Afrikaanse kleurling.

De Tour de France 2050. Voor het eerst wint een zwarte renner de belangrijkste wielerwedstrijd ter wereld. De basis voor zijn eindzege legt hij op l’Alpe d’Huez, waar de ranke Oost-Afrikanen de blanke renners klimles geven en de onklopbaar gewaande recordtijd van Marco Pantani aan flarden rijden.

Is het een fata morgana of een toekomstige werkelijkheid die aan de horizon daagt? Vorige week is in elk geval een belangrijke bladzijde Afrikaanse wielergeschiedenis geschreven. Met de toekenning van een WorldTourlicentie aan het Australische GreenEDGE staat het nu vast: volgend jaar draait voor het eerst een zwarte Afrikaan in de Champions League van het wielrennen mee. Zijn naam is Daniel Teklehaimanot. Hij is 23, stamt uit een gezin van twaalf, groeide op in het armoedige Eritrea en pendelde de voorbije seizoenen tussen Afrika en Europa om beloftewedstrijden te rijden.

Jawel, ook vroeger waren er al avontuurlijke ploegleiders die met een profcontract stonden te zwaaien voor een kleurling uit subsaharisch Afrika. Eind jaren zeventig wekte de Rwandese student en pionier Paul Tachteris verwondering in het Belgische kermiscircuit. Begin deze eeuw kreeg hij navolging van de Keniaan Duncan Seco. Hun huidskleur sprak het publiek meer tot de verbeelding dan hun prestaties en ploegjes dat konden. Circusartiesten waren het.

Dan is Teklehaimanot van een heel ander kaliber. De naar verluidt zwijgzame Eritreeër (1m88 voor 73 kg) liet in 2009 van zich spreken met zijn zesde plek in de Ronde van de Toekomst, de Tour voor beloften. Een jaar later verbaasde hij nog meer door de finale te kleuren van de Ronde van Vlaanderen voor beloften. Daar maakte de ex-mountainbiker spaanders van het cliché, gebaseerd op legendarische beelden uit de Ronde van Burkina Faso, dat Afrikaanse renners niet eens een bocht kunnen nemen en van koersintelligentie gespeend zijn.

Dat de eerste zwarte Afrikaan in de WorldTour uit Eritrea komt, is niet toevallig. De voormalige Ethiopische provincie in de Hoorn van Afrika was tot de Tweede Wereldoorlog een kolonie van Italië, dat er een bescheiden wielercultuur introduceerde. Vandaag steekt het jonge Oost-Afrikaanse land inmiddels Zuid-Afrika de loef af als leidinggevende Afrikaanse wielernatie. Met zijn wegen die klimmen tot 2500 meter en zijn winderige kust aan de Rode Zee beschikt Eritrea volgens de lokale wielerbond over de compleetste renners van Afrika.

Van het hele zwarte continent heeft de ontwikkeling van de Oost-Afrikaanse renners het meest recht op belangstelling. De Oost-Afrikanen, met name de Kenianen en de Ethiopiërs, staan in de atletiek bekend voor hun capaciteiten voor duursport. Wetenschappers vermoeden een genetisch voordeel achter hun dominantie over de lange afstand. Of ze ook ooit het wielerpeloton zullen overvleugelen, hangt af van de groei van de lokale fietscultuur.

DOOR BENEDICT VANCLOOSTER