Vlaamse Erfgoedbibliotheek start in mineur

In het jongste nummer van Ons Erfdeel wordt de lancering van de Vlaamse Erfgoedbibliotheek becommentarieerd: geen reden om feest te vieren gezien de uiterst beperkte middelen.

‘Een jaarlijkse subsidie van 300.000 euro dwingt om de ambities in te te tomen, en dat valt niet mee wanneer het de nationale bibliotheken van onze buurlanden zijn die als benchmark gelden.’ In het zomernummer van Ons Erfdeel heeft Pierre Delsaerdt, voorzitter van de vzw Vlaamse Erfgoedbibliotheek, het over de lancering van de gelijknamige instelling die per Vlaams decreet in 2008 werd opgericht maar die pas op 11 juniu 2010 effectief aan haar taak is begonnen. Zes Vlaamse bibliotheken – de universitaire van Gent, Leuven en Antwerpen, de stedelijke van Antwerpen en Brugge, en de provinciale van Limburg – kregen toen de opdracht om het Vlaamse gedrukte erfgoed eerst en vooral in kaart te brengen en ook zoveel mogelijk voor het publiek te ontsluiten.

Delsaerdt vertelt dat Vlaanderen in actie schoot omdat op federaal vlak de Koninklijke Bibliotheek (KB) te Brussel weinig of niets ondernam om het Belgische en dus ook Vlaamse print-erfgoed te inventariseren, in tegenstellling tot de nationale bibliotheken van onze buurlanden, met die van Nederland op kop: ‘Het lijkt er sterk op dat ze (de KB van Brussel, FH) geen coördinerende of stimulerende rol meer wenst te spelen.’ In dat opzicht was het bijzonder pijnlijk dat het Brugse, middeleeuwse Egidius-handschrift – pronkstuk van de middeleeuwse Nederlandstalige literatuur – door de Nederlandse Koninklijke Bibliotheek werd ingepikt, mede omdat de KB te Brussel daar blijkbaar niet wenste in te investeren.

Delsaert gaat zedig voorbij aan dit Belgisch cultureel-literair schandaal maar laat niet na om te vermelden dat de lethargie van de Belgische KB aan de basis lag van de oprichting van zes Vlaamse Erfgoedbibliotheken die samen moeten doen wat Brussel niet vermag. Tot zover het goede nieuws. Het slechte nieuws zijn echter de povere middelen die ter beschikking worden gesteld om deze gigantische taak uit te voeren. Zeggen en schrijven 300.000 euro per jaar krijgen deze zes bibliotheken om zich van deze enorme opdracht te kwijten. Delsaerdt legt zelf de vinger op de wonde: ‘Het is moeilijk te geloven, maar aan het begin van de eenentwintigste eeuw beschikken we nog altijd niet over een volledig overzicht van alle boeken die ooit in de Zuidelijke Nederlanden van de pers gekomen zijn.’

Hoog tijd dat dit bedrag drastisch wordt opgetrokken. Delsaerdts conclusie in Ons Erfdeel lijkt dan ook op zijn zachtst gezegd vrij voorbarig én overdreven optimistisch: ‘De toekomst van de Vlaamse Erfgoedbibliotheek lijkt gewaarborgd.’

Frank Hellemans