Arbeidsmarktvliedende krachten

Het was een week vol verrassingen en vreemde verhalen, voor wie zich wat bezorgd maakt over de werkloosheid, de economie en de overheidsfinanciën.

Het was een week vol verrassingen en vreemde verhalen, voor wie zich wat bezorgd maakt over de werkloosheid, de economie en de overheidsfinanciën.

Bij Volvo in Gent hebben ze de grootste moeite om de 200 extra arbeidskrachten te vinden die ze nodig hebben om de nieuwe S60 te bouwen. In Antwerpen vloeien eind deze maand 1250 Opel-werknemers af, onder meer met brugpensioen. Vanaf 50 jaar.

De VDAB telde einde mei 40.000 openstaande vacatures, het hoogste cijfer sinds november 2008. In de autoassemblage hebben ze 130 jobaanbiedingen. Die van Volvo niet meegerekend, want om de een of andere redenen heeft Volvo zijn 200 vacatures niet aan de VDAB gemeld. O, in Gent krijgen ze nu ineens toch een toevloed van sollicitanten. Komt vast door al die camera’s in het zog van de minister-president, met krukken nog sympathieker dan anders, die de eerste S60 van de band reed.

Heel wat mensen kunnen moeilijk begrijpen dat er zo veel vacatures blijven openstaan als er tegelijk zo dramatisch gedaan wordt over – en zo veel geld wordt uitgegeven aan – werknemers van Carrefour of Opel die hun baan kwijtraken. De vakbonden bij Opel hebben ongetwijfeld veel moeite gedaan om het akkoord bijtijds rond te krijgen en het nog door deze regering te kunnen laten tekenen.

Dat de volgende nog even coulant zal staan tegenover het brugpensioen is allesbehalve zeker. Heel begrijpelijk is ook niet, dat een vrouw van 53 die liever voor een herscholing kiest dan voor het brugpensioen, die niet krijgt omdat ze als 50-plusser ‘niet behoort tot de doelgroep van het activeringsbeleid’.

Natuurlijk is micro-economie geen macro-economie, zo leren we uit tal van toelichtingen. De lasser van Opel is misschien niet meteen de veelzijdige technicus die Volvo zoekt. Bovendien zijn die jobs in Gent er nú en kunnen ze in Antwerpen – zeg nu zelf – toch niet weg voor ze eind deze maand die premie opstrijken. Bovendien, een job in Antwerpen is niet hetzelfde als een job in de Gentse Kanaalzone. Nee, voor een boze Carrefourwerknemer is een job in Sint-Pieters-Leeuw zelfs niet hetzelfde als een job in Drogenbos, 7 km verderop.

Laten we eerlijk zijn. Het heeft er toch veel van weg dat dit land in zijn grenzenloze zoektocht naar meer evenwicht en rechtvaardigheid zodanig verloren gereden is, dat het nu door de bomen het bos niet meer kan zien. Wet, fiscaliteit en overheid zijn in dit land arbeidsmarktvliedende krachten geworden. Bedrijven nemen hun toevlucht tot bedenkelijke psychotechnische proeven – zelfs de deskundige voorstanders erkennen dat die in slechts een minderheid van de gevallen helemaal correct uitgevoerd worden – omdat het nu eenmaal veel te veel kost als ze een ongeschikte werknemer weer moeten ontslaan. Dat een groot bedrijf collectief (werkgever en werknemers) besluit dat al wie de 50 voorbij is, voortaan beter met een uitkering thuis kan zitten, zou in een beschaafd land onmogelijk moeten zijn. Dat een overheid (de mensen en de regels) dit laat gebeuren, ondanks alle zorgen over de financiering van de pensioenen, is de schaamte voorbij.

Luc Baltussen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content