Een bananenschil voor De Wever

Volgens Hilde Kieboom en Steve Stevaert moet Bart De Wever een amnestieakkoord sluiten met Elio Di Rupo. Een naïef of een doortrapt voorstel?

De verrassing stond helemaal in de laatste paragraaf van het interview van Joël De Ceulaer met Hilde Kieboom, voorzitster van de Sint-Egidiusgemeenschap in ons land (Knack, 30/6). ‘Het zou mooi zijn mochten Di Rupo en de Wever de kans zien om ook in dat dossier (dat van de amnestie voor collaborateurs, nvdr) eindelijk verzoening te brengen.’

Wat bezielt een belgicistische barones die een christelijke gemeenschap leidt en die zich met armoedebestrijding bezighoudt om een van de delicaatste dossiers uit de vaderlandse geschiedenis op te rakelen op een moment dat het land op buigen of barsten staat?

Wie de rest van het interview leest, moet wel geloven dat Kieboom van goede wil is. Ze lijkt waarachtig te denken dat amnestie kan bijdragen tot een betere verstandhouding tussen de gemeenschappen in België. Daarmee is ze trouwens in goed gezelschap, want ook koning Albert II riep al vaker op tot ‘verzoening’.

De Joodse gemeenschap, bij monde van voormalig SP-voorzitter Fred Erdman, schoot het voorstel meteen af. Zijn opvolger van destijds, Steve Stevaert, sprak dan weer zijn openlijke steun uit. En dat is opmerkelijk, omdat Stevaert altijd tegen amnestie was, ook uit persoonlijke overwegingen (zijn ‘witte’ grootvader werd tijdens de bezetting vermoord).

Maar hoe oprecht is Stevaert? Hij deed zijn uitspraak op de voorstelling van Kiebooms boek Met Zachte Kracht, de spirituele tegenbeweging. En kijk, plots lijkt het voorstel van de barones niet meer zo argeloos. Ofwel speelden Kieboom en Stevaert onder één hoedje, ofwel zag Stevaert meteen dat hij deze (naïeve?) prachtvoorzet moest binnenkoppen om de N-VA in een lastige positie te brengen. De minister van staat is doortrapt genoeg om te weten dat het oprakelen van het amnestiedebat een gladde bananenschil is voor de voeten van De Wever.

Maar kijk, het kruit bleef droog. Stevaert verwachtte misschien dat de Vlaamse beweging haar nieuwe voorman onder druk zou zetten om de aloude eis met kracht op te federale onderhandelingstafel te gooien. Waarna Di Rupo hem zoals vanouds kon afschieten. De N-VA kon alleen maar beschadigd uit het gevecht komen.

Maar niemand reageerde. Het IJzerbedevaartcomité niet. De Vlaamse Volksbeweging niet. Het TAK niet. Zelfs het Vlaams Belang niet. Nochtans is het VB de enige partij die nog een amnestie-eis in zijn programma heeft staan. Bij de N-VA is dit een page tournée, zoals De Wever in 2008 aan de RTBF zei. En waarom zou een partij ijveren voor een eis die niet eens in haar programma staat?

Het amnestiedebat in België is gesloten. En dat blijft maar beter zo. De absolute amnestie die schuld en boete uitwist, wil niemand. Ook niet de meest rabiate collaborateurs. Zij hebben geen boodschap aan een ‘Belgische’ amnestie. Hoe kan een staat die zij niet erkennen hen vergiffenis schenken? Zij blijven nog steeds overtuigd van hun gelijk. En dat blijft zo, tot de dood.

Het uitwissen van de ‘boete’ zonder de schuld kwijt te schelden, heeft nog weinig zin. Het aantal Belgen dat nog de gevolgen van de repressie moet verdragen is – volgens Luc Huyse en andere wetenschappers – erg klein geworden.

De droom van Kieboom dat amnestie leidt tot verzoening, wordt trouwens tegengesproken door de realiteit in landen als Frankrijk, Spanje en Italië. Daar is de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog en aan de collaboratie nog steeds een etterende open wonde. Ondanks amnestie.

Karl van den Broeck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content