Bart Cornand

‘Oei, ze spelen hier jazz’

Bij het overlijden van Dirk Godts, manager van Toots Thielemans.

‘Oei, ze spelen hier jazz. Ik ben rap weg’, zei je met een pokerface. En toen lachte je met opgetrokken neus, zoals je altijd deed als je in vorm was. Het was woensdagochtend in een Brusselse ontbijtzaak. We hadden gelachen om oude YouTubefilmpjes van Toots, de voorbije Amerikaanse tournee overlopen, grootse plannen gemaakt want ja-nu-ging-het-er-echt-van-komen.

En maar gieren. Behalve één keer: toen je vertelde dat het reizen zwaar begon te wegen. Je verteerde dat steeds slechter. Maar die trip van ’s anderendaags, naar Kaapstad, daar had je geweldig zin in. Toots zou op vrijdagavond headlinen op het Cape Town Jazz Festival – wat tot voor kort North Sea Jazz Cape Town heette, tot iemand besefte hoe onnozel dat klonk. ‘Ik zie je volgende week!’ riep je nog door het deurgat.

Die vrijdagavond speelde Toots op het podium en stierf jij in de coulissen. Hartstilstand.

Typisch jij. Kort en hard, als het om zaken ging. Journalisten die volgens jou dwaasheden schreven over Toots Thielemans, kwamen daar niet zomaar mee weg – ik heb het zelf enkele keren mogen ondervinden. Maar je deed het altijd rechtuit; van gekonkel kreeg je het zuur.

En even typisch: je verliet ons achter de schermen. ‘Een manager hoort in de schaduw te staan’, zei je altijd. ‘Hij moet ervoor zorgen dat zijn artiest aan niets anders hoeft te denken dan aan opkomen en muziek spelen.’ De rest deed jij wel voor Toots. Van vliegtuigtickets tot verse sokken.
‘Ik ben rap weg.’

Had ik het geweten, ik had de barman gevraagd om een ander muziekje op te zetten.

Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content