Roger de Neef – Luchthaven voor vogels

Vorige zaterdag werd in de Antwerpse galerie De Zwarte Panter, de nieuwe dichtbundel van Roger de Neef het leesvolk aangeboden.

Inleider van dienst was Wim Distelmans, radioloog en kankerspecialist, professor palliatieve zorgen en geneeskunde aan de VUB. In 2003 kreeg hij de Arkprijs van het Vrije Woord, voornamelijk voor zijn inzet voor de euthanasiewet. In Topaz, een comfortabel ingerichte villa met tuin in Wemmel, die nergens aan een ziekenhuis doet denken, worden patiënten met een ongeneesbare of levensbedreigende aandoening door vrijwilligers als ‘gasten’ met de wagen opgehaald en met de beste zorgen omringd zodat zij fysiek pijnvrij en met de hoogst mogelijke levenskwaliteit afscheid kunnen nemen. Roger de Neef is sinds zijn vertrek bij Belga in 2001 bij de werking van Topaz betrokken.

De inleider zei dat hij De Neef aan de borst drukt door zijn kurkdroge humor en de gesprekken die hij voert met de gasten. Zijn aandacht is werkelijk oprecht. Bovendien kan hij ‘feestelijk’ koken. Wat de gasten ontzettend waarderen en hun lijden verlicht.
Na de inleiding was het de beurt aan de dichter. Hij las een vijftal gedichten voor. ‘Biografie’, ‘Ook vandaag’, ‘Het huis’, ‘Bovenal’, en het vrolijk blozend gastronomische gedicht ‘Hommage aan de tomaat’. De voorstelling werd omlijst door prachtige en snedige solo’s van de gerenommeerde altsaxofonist Ben Sluijs.

De bundel ‘Luchthaven voor vogels’ spiegelt zich aan de samenscholing en de grote jaarlijkse herfsttrek van vogels die door ons als vakantietrip en in de overdrachtelijke betekenis, als levensbestemming kan worden ervaren. De metamorfose van de mens die telkens opnieuw de zwaartekracht van zijn vlees verliest, afscheid neemt van wat hem vertrouwd is, tijdelijk verhuist, alles achterlaat, plots onbereikbaar, ja zelfs onbestaanbaar wordt. De mens die op artificiële wijze de eeuwenoude wetenschap en nieuwsgierigheid van een vogel, op weg naar ergens, probeert te evenaren.

De Neef heeft een tachtigtal korte en ook langere afscheidsgedichten geschreven die luchtig, ernstig, doorvoeld en herkenbaar zijn. Tezelfdertijd blijven ze toch ondervragend en raadselachtig. Voorts heeft hij bij het schrijven van die verzen kunnen putten uit zijn ervaring en jarenlange omgang en gesprekken met terminale patiënten in het dagcentrum Topaz. Twee gedichten als afsluiter.

Bovenal Verkies ik Frankrijk In dat land wil ik begraven worden Omdat mijn vader en mijn moeder Mijn broer en mijn zuster daar niet zijn geboren Omdat allen die dicht bij mij in het leven stonden Er niet hebben gewoond Ook daarom wil ik in Frankrijk begraven worden Begraven liefst op een zaterdag Omdat mensen dan doorgaans ontspannen En vergeetachtig zijn Zij geven zich weg Terwijl ze boodschappen doen handen schudden Koffie slurpen kranten lezen Ja in Frankrijk wil ik begraven worden Constance zal zwijgen Met de woorden die ik al altijd sprak Zij zal bedroefd zijn Doorschijnend als de regen Ook zondag Ook de dag nadien