Eerste verduidelijking: de armoedecijfers

Momenteel leven ruim 1,5 miljoen Belgen – of 15 procent van de bevolking – op of onder de armoedegrens.

Eind vorige week kreeg de federale regeringsformatie iets grotesks. De koning en zijn politieke raadgevers, duidelijk aan het eind van hun Latijn, belastten N-VA-voorzitter Bart De Wever met een ‘verduidelijkingsopdracht’. Maar die opdracht bleek zo onduidelijk dat PS-voorzitter Elio Di Rupo, een van de koningsfluisteraars, de landelijke pers mobiliseerde om de punten op de i te zetten. Want bij de PS zijn ze niet gediend met het geflikflooi van Bart De Wever met de liberalen.

Al snijdt het aanleggen van De Wever met vooral de Franstalige liberalen weinig hout. De politieke betrouwbaarheid van MR-voorzitter Didier Reynders is al even groot als die van de man die eeuwige trouw zweert aan zijn zesde vrouw.

Maar nog erger: bij de PS – en bijgevolg ook bij het CDH van Joëlle Milquet en bij het groene Ecolo – verdenken ze de N-VA-kopman ervan aan te sturen op het einde van België. En dat kan Di Rupo niet over zijn kant laten gaan. En dus liet hij de spierballen rollen. ‘België behoort ons toe’, schalde hij de krantenlezers toe. Met ‘ons’ bedoelde Di Rupo Wallonië en Brussel. En bij de PS hebben ze daar duidelijk over nagedacht. Mocht het ooit tot de grote communautaire kladderadatsch komen, dan moeten de Vlamingen zich volgens Di Rupo in een referendum uitspreken over de vraag of ze die onafhankelijkheid wel willen. Als blijkt dat ze een eigen weg willen gaan, dan blijven Wallonië en Brussel samen onder de merknaam België. Aan de inwoners van de zes faciliteitengemeenten in de Brusselse Rand zal de vraag worden gesteld of zij onder dat Belgische dak willen blijven. Zonder die faciliteitengemeenten is er immers geen corridor tussen Brussel en Wallonië.

De federale regeringsonderhandelingen mogen dan wel op een clash van twee ego’s zijn uitgedraaid, toch is het dreigen met het zogenaamde Plan B, de splitsing van België, van een roekeloosheid die Elio Di Rupo zelden tentoonspreidt. Roekeloos, omdat de PS-voorzitter duidelijk geen zicht heeft op de Waalse en Brusselse boordtabellen.

Vorige zaterdag haalde hoofdeconoom Etienne de Callataÿ van Bank Degroof in De Tijd alvast één cijfer aan dat Elio Di Rupo en andere vuurwerkmakers tot nadenken moet stemmen voordat ze nog met Plan B zwaaien. Want momenteel, zo berekende Eurostat, bedraagt het bruto binnenlands product per inwoner in Wallonië 71 procent van dat in Vlaanderen. De verarming van Wallonië, waar de PS al sinds mensenheugenis de plak zwaait, is geen eventueel gevolg van een institutionele hervorming. Neen, zegt Etienne de Callataÿ, die verarming is al een feit.

Uitgerekend die dag maakte Patrick Develtere, de nieuwe voorzitter van de christelijke arbeidersbeweging, zich in zijn toespraak voor de verzamelde ACW-raad bijzonder ongerust over de groep van armen en bestaansonzekeren.

Momenteel leven ruim 1,5 miljoen Belgen – of 15 procent van de bevolking – op of onder de armoedegrens. Dat aantal komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het is het resultaat van decennia van politieke verwaarlozing door de verschillende overheden. Vooral in Brussel, waar minister Brigitte Grouwels vorige maandag een actieplan ontvouwde, is de situatie hemeltergend. De cijfers van het Observatorium voor Gezondheidszorg en Welzijn zijn duidelijk. Meer dan één op de vier Brusselaars moet de maand door met een inkomen dat lager ligt dan de armoedegrens – voor een alleenstaande ligt die grens bij 899 euro per maand. Dat is nog een pak meer dan in Wallonië, waar al 19,5 procent van de bevolking met soortgelijke problemen kampt. In Vlaanderen leeft 10 procent van de bevolking op of onder die armoedegrens, wat nog altijd een schandelijk cijfer is.

In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moeten 32.000 gezinnen het stellen met een leefloon van het OCMW. 102.000 Brusselaars ontvangen een werkloosheidsuitkering, en nog eens 13.500 onder de Brusselse 65-plussers leven van een inkomensgarantie. En 28 procent van de Brusselse baby’s wordt geboren in een gezin zonder inkomen uit arbeid.

Brussel mag dan een vijfde van het Belgische bbp voortbrengen, het zou erg onverstandig zijn mochten Elio Di Rupo en gelijkgestemden voor hun Wallo-Brux-constructie rekenen op de inkomsten van de vennootschapsbelasting. Grote bedrijven die in Brussel opereren, hebben die vennootschapsbelasting via hun holding als geregionaliseerd naar belastingvriendelijke regio’s als Luxemburg en Madeira.

Eerder dit jaar kondigde Philippe Courard (PS), staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en Armoedebestrijding, met wat mediagedruis aan dat hij 4,2 miljoen euro zal uittrekken om alvast de kinderarmoede uit te roeien. Bij wijze van vergelijking: jaarlijks krijgen alle politieke partijen samen 60 miljoen euro uit de staatsruif.

Rik Van Cauwelaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content