Tirana-Durres retour

Omdat zowat iedereen in Albanie ons afraadde om de trein te nemen, doen we dat wel. Een ticket van Tirana naar de havenstad Durres kost 50 Leke, of minder dan een halve euro. We zullen meer dan een uur onderweg zijn voor een afstand van 35 kilometer.

De conducteur blaast zijn fluit, de locomotief toetert drie keer, en trekt zich traag op gang. De trein is een intens gebruikt museumstuk, met zes aparte compartimenten per wagon. De veiligheidsopschriften onthullen zijn Italiaanse afkomst. Boven de zetels van gescheurd leder hangen (of hingen in veel gevallen) reproducties van pentekeningen van dieren, landschappen en historische taferelen.

Een rijdende trein is een geliefkoosd doelwit van verveelde, stenen gooiende rotjochies. De helft van de ramen ontbreekt, de andere helft vertoont barsten en sterren.
Het houten interieur heeft zijn beste tijd gehad. Deuren hangen uit de hengsels, zonneblinden wiegen mee op de kadans van de trein. De stank van de WC lost geleidelijk aan op in de nicotinegeur.

Een schriel mannetje, dat noten en popcorn verkoopt op de trein, wil weten waar we vandaan komen. Fier als een gieter verkondigt hij zijn ontdekking aan de medepassagiers. Het woord “Belgie” gonst spoedig door de ganse wagon.

Het begrip bewaakte overweg krijgt hier een letterlijke betekenis. Bij kruispunten langs drukke banen laten mannen met fluovesten de slagboom handmatig neer als de toeterende trein nadert.

In de tussenliggende stations houdt de trein lange pauzes. Een keer vertrekt de trein om een minuut later bruusk te stoppen, en achteruit weer naar het station te rijden. Er moest eerst nog een tegenligger passeren.