Tien

Eindelijk tien oktober. De reis begint in tram 10, die ons over de Borgerhoutse Turnhoutsebaan naar de Franklin Rooseveltplaats brengt. Daar vertrekt om 10.10u de Eurolines bus richting Bosnië.

De jongste weken waren slopend. Het voorbereiden van een jaar reizen, is een fulltime job. Meer dan het bepalen van route en grensovergangen, zijn vooral de praktische beslommeringen tijdrovend. Visums, verzekeringen, verhuizen, correspondentie, volmachten, loopbaanonderbreking voor Anja, boekhouding, tropisch instituut, papieren en formulieren, het houdt niet op. Tussendoor veel lezen, ouders gerust stellen, een afscheidsfeest geven voor de vrienden, en vervolgens de kater uitzweten.

Een mensenleven schiet al gauw wortel. We hechten ons leven, aan andere mensen, aan werk of engagement, huis of hond, aan zaken die een impulsief vertrek onmogelijk maken.

Een schip moet de ankers lichten voor het kan afvaren. De auto is verkocht, het huis verhuurd. De inboedel staat in dozen en zakken op zolders van familie en vrienden, en de zwarte kat logeert bij tante Annie. De gastvrijheid van Dominique en Katrien behoedde ons voor een dakloze week in de stad. Bedankt lieve vrienden.

Where Lenin meets Allah

Antwerpen-Vladivostok dus. Maar vooral alles wat er tussen zit. In de volgorde van onze route zijn dat: Bosnië-Hercegovina, Montenegro, Albanië, Macedonië, Griekenland, Turkije, Iran, Armenië, Georgië, Azerbeidzjan, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadjikistan, Kirgizstan, Kazachstan, China (Xinjiang), Mongolië, China (Mantsjoerije), Rusland (Vladivostok-Moskou met de Transsiberische spoorweg), Oekraïne.

Winter in de Kaukasus, lente in Centraal-Azië, zomer in Mongolië en herfst in Siberië. Een reis door bergen en woestijnen, door ex-Sovjet-landen langs de Zijderoute, door het roemrijke verleden van Ottomanen, Perzen en Mongolen. Where Lenin meets Allah.

Een reis per trein en bus, en soms met boot of paard. Alles behalve het vliegtuig. We hebben tijd. We hebben geduld. We willen langzaam oostwaarts over land, zodat de onmetelijke afstanden tot ons kunnen doordringen. Zodat we het landschap en de bevolking geleidelijk zien veranderen.

We reizen licht. Een slaapzak en warme kleren voor de winter, een wereldontvanger om het nieuws te volgen, een iPod om in de Centraal-Aziatische steppe naar Hüsker Dü te kunnen luisteren. Verder een uitgebreide reisapotheek, woordenboekjes Russisch en Turks, en enkele met zorg uitgekozen reisgidsen. Een harde schijf van 80 gig vervangt een te zware laptop. Internetcafé’s hebben er het komende jaar een goede klant bij. En uiteraard mijn digitale camera, want zonder fotografie is reizen zinloos.

Vier visums (Azerbeidzjan, Oezbekistan, Tadjikistan en Kazachstan) hebben we al op zak. De rest zullen we onderweg moeten regelen. Vooral Iran, Turkmenistan en Rusland beloven een moeilijke bevalling te worden.

Dag Antwerpen. Wij springen op de bus. Binnen 24 uur zitten we in Sarajevo. Eens kijken hoe het daar intussen gesteld is met de verdraagzaamheid.