In Memoriam Nicole J.

Als ouders delen we de levenslange hartpijn en de verantwoordelijkheid voor ons kind.

Dag Nicole,
Persoonlijk heb ik u nooit ontmoet, maar ik wou u toch een boodschap meegeven op weg naar een ander en beter leven. Want net zoals u ben ook ik één van vele tienduizenden ouders in dit land met een kind met een ernstige mentale handicap. Die handicap is een onzichtbare rode draad die ons ganse leven getekend heeft.

Als ouders delen we de levenslange hartpijn en de verantwoordelijkheid voor ons kind.

Op zondagavond 20 juni sloeg ons hart over toen u plots ons leven binnen kwam via de media. We vernamen hoe u beslist had om uw strijd te staken en samen met uw zorgenkind Michel uit het leven te stappen, wellicht omdat hij enorm achteruitging door zijn ziekte.

De dramatische keuze die u helemaal alleen in uw hoofd maakte, moet veroorzaakt zijn door uitzichtloze wanhoop. Het uitvoeren van die zwarte gedachte door actief een einde te maken aan het lijden, moet een loodzware stap geweest zijn. Als ouder durf ik zeggen dat dit het ultieme bewijs van uw moederliefde voor Michel was.

Buitenstaanders kunnen dat misschien niet begrijpen.
Uw plan slaagde gedeeltelijk. Het lijden van Michel stopte, maar u werd ‘gered’. U die uw leven letterlijk en figuurlijk voor uw zoon opgeofferd had, werd in de gevangenis opgesloten. Na 20 dagen werd u vrijgelaten, in afwachting van een rechtszaak … Als ouders hoopten we vurig dat u min of meer uw leven terug kon verder zetten, gesteund door uw familie en uw omgeving.

Tevergeefs. We vernamen dat u enkele weken geleden uw zoon achterna gereisd bent. Ik ben ervan overtuigd dat de Justitie Hierboven met meer menselijkheid zal oordelen.

Ik ben beschaamd dat onze maatschappij u in de steek gelaten heeft. Ook wij als ouders hadden meer kunnen doen. Waarom hebben wij u niet bezocht in de gevangenis ? Waarom hebben wij geen stille mars gehouden ? Waarom hebben wij geen bloemen neergelegd ? Waarom waren wij niet aanwezig op de begrafenis van uw zoon ?

Maar ook wij zijn ouders, net zoals u. Ook wij hebben onze problemen en verdriet. Ook wij moeten al onze energie opofferen aan onze kinderen … want zij hebben niemand anders.
Van onze maatschappij moeten we niet veel verwachten. Integendeel, personen met een mentale handicap zijn een gemakkelijk doelwit voor respectloze ‘would-be’ grappenmakers als Kabouter Geirnaert.

Ook voor de overheid is de gehandicaptenzorg geen prioriteit.
Investeringen in tehuizen en dagcentra worden in de praktijk voor de helft betaald, de rest moet bijeengebedeld worden. Nieuwe voetbalstadia krijgen hogere subsidiering, met het oog op het WK-2018. Overheidsgebouwen zoals justitiepaleizen mogen megalomane projecten worden en de kostprijs mag vier keer duurder uitvallen. Ons belastingsgeld wordt niet netjes beheerd en verdeeld.

Wanneer we de opvang niet meer alleen aan kunnen en ten einde raad opvang zoeken, dan komen we op enorme wachtlijsten terecht. De noodzakelijke uitbreidingen kosten een paar honderden miljoenen euro’s. Wanneer we politici aanspreken, dan zeggen die altijd dat zij niet verantwoordelijk zijn en dat er geen geld is. Maar wanneer politici zelf 500 miljoen euro extra voor Brussel vragen, dan is dat wel bepreekbaar.

In het onderwijs lukt het wel om tekorten op te lossen, nochtans ook een Vlaams bevoegdheid. Minister Smet garandeerde iedereen een plaats op 1 september. Op één jaar tijd werd een inventaris gemaakt en extra infrastructuur klaargemaakt. Dat kan wel.

In de gehandicaptenzorg is de Vlaamse regering na tien jaar wachtlijsten nog steeds aan het tellen en plannen maken. Ondertussen groeit de wachtlijst met 15.000 burgers in nood nog elke dag aan. Op 31 augustus worden jongvolwassenen op straat gezet, enkel en alleen omdat ze 21 jaar worden en plaats moeten maken voor jongeren. Het enige antwoord van Minister Vandeurzen deze week is een Witboek met een perspectief van oplossing tegen 2020. Dat is nog na het WK-2018. Too little, too late.

De handicap van onze kinderen is erg, maar een falende overheid is erger. Het is duidelijk een kwestie van prioriteiten.

Als ouders van kinderen met een handicap hebben wij geen rechten. Wij moeten altijd alles beleefd vragen. Soms moeten we zelfs bedelen om emotioneel te overleven. En wanneer men grapjes maakt over ‘mongolen’ of het ‘buitengewoon onderwijs’ dan moeten we zwijgen, want wij hebben geen ‘humor’.

Nicole en Michel, we hopen dat jullie nu terug samen zijn, net zoals vroeger, maar nu verlost van alle handicaps en onbegrip van de ‘mensen’ hier op aarde.

Het is spijtig dat het zo moest lopen en ik excuseer me in naam van onze ‘maatschappij’: Mea culpa, mea maxima culpa …

Marc Van Gestel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content