Monseigneur Leonard

In dit land is het zo dat iedereen recht van spreken heeft behalve monseigneur Leonard.

Wat die brave mens ook verkondigt, steevast duikt de hele meute van de zelfverklaarde kwaliteitspers op hem af als een bende uitgehongerde hyena’s op een gewond lam. Dit onder aanvoering van de stoottroepen van de openbare nieuwsdienst.

Elke zin van de aartsbisschop wordt zonder enige nuance uit zijn context gerukt, en wordt een eigen leven in gejaagd van waaruit geen terugkeer meer mogelijk is. Als Leonard zich nog maar durft af te vragen of het zin heeft oude priesters nog te straffen voor pedofiele misdrijven van lang geleden, en hij dus precies hetzelfde zegt als de wetten van het Belgische volk die een nog veel kortere verjaringstermijn bepalen, is het land te klein. Om het even wie die dan iets tegen de monseigneur wil komen zeggen, krijgt de ether en de voorpagina voor zich alleen.

Woordvoerder Jurgen Mettepenningen, die vijf maanden lang heeft staan liegen dat hij zwart zag, neemt ontslag? Twaalf minuten in Het Journaal. Met uitgebreid verslag van de persconferentie waarop hij de heer die hij tot net voordien slaafs diende nog een paar dolken in de rug steekt. Een uur later was hij persoonlijk aanwezig in TerZake. Weer die persconferentie, met de tune van Twin Peaks eronder, om de onbevooroordeeldheid van de openbare nieuwsdienst ook muzikaal in de verf te zetten. Nog eens twee uur later mochten in Lieven, de opvolger van Dirk dat zelf de opvolger was van Phara, zowel Wim De Vilder als de inmiddels echt onuitstaanbaar geworden Rik Torfs hun gal komen spuwen. Tegen die Torfs is het gebruik van geweld stilaan legitiem.

In datzelfde Lieven was Mettepenningen pas een paar dagen voordien zelf te gast geweest. Hij vertelde toen dat het van weinig moed zou getuigen om ontslag te nemen, wat hij drie dagen later dus deed. Gelukkig werd hij op dat moment al feestelijk uitgelachen door Herwig Van Hove, die naast een zesde zintuig ook een allergie heeft voor japneuzen. Herwig barstte in lachen uit toen de woordvoerder begon te klagen dat hij zo veel werk had met de controversiële uitspraken van zijn baas, dat hij zijn gezin nauwelijks nog zag en niet bij zijn zieke kindjes kon zijn. ‘Ga dan niet in Lieven zitten, paljas’, zouden u en ik hem toeroepen, een advies dat ook geldt voor mensen van wie de kindjes niet ziek zijn.

Herwig Van Hove, hij weze geprezen, maakte korte metten met die flauwekul. Om het even welke politicus die in de hoek geduwd is, grijpt als laatste redmiddel naar zijn zieke kindjes. Dat levert hem dan meestal sympathie op. Terwijl het enige gepaste gevolg zou moeten zijn om zo’n onwaardige ouder uit zijn ouderlijke macht te ontzetten en de zieke kindjes onder te brengen bij een pleeggezin. Desnoods bij Willy Kuijpers. Daar zullen ze zeker niet alleen zijn en hebben ze de gelegenheid in contact te komen met vreemde culturen, om te beginnen die van Willy en Lieve zelf. U moet er eens op letten: ongelooflijk hoeveel kindjes van politici ziek vallen. Een echte risicogroep. In de plaats van Wauthier Robyns, de opperwoekeraar van de verzekeringen, hadden wij ook die premies al fors verhoogd.

Men kan veel zeggen over monseigneur Leonard, dat hij ondanks al zijn geleerdheid een grote dommerik is bijvoorbeeld, maar hij is op zijn minst rechtlijnig en consequent, kenmerken waarop Mettepenningen zich allerminst kan beroepen. Heeft maandenlang krom gepraat wat recht was, en nu komt hij afzweren wat hij al die tijd heeft verkondigd? Weg met dat soort Judassen.

Eén ding staat vast: als wij moeten kiezen tussen monseigneur Leonard en iets vreselijks als Rik Torfs, geef ons dan maar monseigneur Leonard. En dat zegt, noodgedwongen, uw dienaar, de grootste atheïst en de grootste tegenstander van wat voor godsdienst ook. Met dank aan onze politiek correcte media, die een redelijk mens tot zo een standpunt brengen.

Koen Meulenaere