Gegijzeld

Officieel bestaat het Vlaams kartel dan wel niet meer, maar in de praktijk is het sterker dan ooit.

Nog nooit was de band tussen de N-VA en CD&V zo strak als vandaag. Meer nog dan tijdens de hoogdagen van het Vlaams kartel, dat alweer twee jaar geleden implodeerde, laat CD&V zich dezer dagen leiden door de koers van de N-VA. Noodgedwongen.

Op Mark Eyskens na is er zelfs geen enkele Vlaamse christendemocraat meer die ervoor pleit om afstand te nemen van de Vlaams-nationalisten. Want de christendemocraten, die sinds hun electorale opdoffer op 13 juni kleiner zijn dan de N-VA, kunnen onmogelijk zonder die partij in een federale regering stappen. Dan zou de N-VA immers naar hartenlust op hen kunnen schieten vanaf de comfortabele oppositiebanken. De CD&V’ers kunnen zich ook niet veroorloven om voor de oppositie te kiezen als de N-VA dat niet doet. Want stel je voor dat Bart De Wever en de zijnen dan wél het communautaire akkoord uit de brand zouden slepen dat zij nooit hebben weten te bereiken.

Met andere woorden: CD&V wordt gegijzeld. En dat is niet alleen zeer vermoeiend maar ook ronduit vernederend. Tijdens de regeringsonderhandelingen, waaraan ze dus wel moet deelnemen, kan ze nooit een communautair compromis goedkeuren dat door de N-VA wordt afgeschoten of – mocht ze dat om de een of andere reden willen – een compromis afwijzen dat voor de N-VA wel aanvaardbaar is. Het getuigde dan ook van behoorlijk wat lef dat CD&V-voorzitter ad interim Wouter Beke een paar weken geleden de herziening van de financieringswet op tafel gooide, zoals hem was ingefluisterd door Eric Kirsch, een van de geestelijke vaders van de huidige financieringswet. Al was het dan Bart De Wever, die toch moeilijk kon toegeven dat CD&V zich even Vlaamser had getoond dan hij, die daar uiteindelijk de schuld van kreeg.

Over het algemeen reed CD&V-voorzitter ad interim Wouter Beke de afgelopen maanden een behoorlijk foutloos parcours. Maar het blijft koorddansen voor de christendemocratische voorman, want als er één partij is die naar een akkoord snakt, dan is het wel CD&V. De partij kan eenvoudigweg het risico niet nemen om straks zonder sluitende communautaire garanties in een federale regering te stappen. Dan zouden de christendemocraten constant het gevaar lopen dat de N-VA op een dag opstapt en hen als ‘slechte Vlamingen’ in de regering achterlaat. Geen wonder dus dat Beke afgelopen week nog een wanhopige maar deugdelijke poging deed om preformateur Elio Di Rupo en zijn antagonist Bart De Wever weer nader tot elkaar te brengen.

CD&V en N-VA zijn dus niet makkelijk uit verband te spelen. Ook niet als de Franstaligen het einde van België aankondigen in de hoop de christendemocratische achterban zo de stuipen op het lijf te jagen. Want de capitulatie zou hen bijzonder goed uitkomen omdat de N-VA daardoor wel erg geïsoleerd zou staan. Alleen zal CD&V dit keer niet capituleren. Daarvoor laat het korset rond het nieuwe kartel veel te weinig ruimte.

Ann Peuteman