Ondertussen bij de banken

Na het uitbreken van de financiële crisis werd luid geroepen dat de financiële wereld dringend moest worden hervormd om een nieuwe catastrofe te vermijden. Of het er ooit nog van komt?

In alle westerse industrielanden is het aan de orde van de dag: de overheidsschulden moeten dringend worden verminderd. In ons land gaat het nu nog over de staatshervorming en een nieuwe financieringswet, maar ook hier is er geen ontkomen aan: ooit moeten onze politici het hebben over hoe ze de staatsschuld zullen afbouwen. Het gaat dan om de 25 miljard euro (of dankzij de economische heropleving 22 miljard) die tegen 2015 moet worden gevonden om dan een begroting in evenwicht te hebben. Dat kan door te snoeien in de uitgaven of door de belastingen te verhogen, en wellicht zijn beide nodig. En de economie moet blijven groeien, een nieuwe crisis zou fataal zijn.

Bij dit alles mag niet vergeten worden hoe het komt dat die overheden met zo’n grote schuld te kampen hebben: door de financiële en daaropvolgende economische crisis. Daarvoor dragen de bankiers de grootste verantwoordelijkheid. Al gaan de controleautoriteiten, centrale banken, ratingbureaus en sommige regeringen die maar lieten betijen zeker niet vrijuit. En of er ondertussen al veel is veranderd? Helemaal niet. Er wordt zelfs niet meer echt gepraat over een fundamentele hervorming van het financiële systeem. De discussie werd handig verlegd naar de ontvetting van de overheden.

Vandaag loopt het nog steeds grondig fout in het geld- en bankwezen. De financiële elite is en blijft alleen geïnteresseerd in het maximaliseren van de winst en hun bonussen, het bankwezen is nog steeds niet echt bekommerd om zijn sociale en economische rol. Is dat linkse vakbondspraat? Nee, het komt van Georges Ugeux, die topfuncties bekleedde bij de Generale Bank, Morgan Stanley en holding Generale Maatschappij. Hij was tussen 1996 en 2003 vicevoorzitter van de New Yorkse beurs en heeft daar nu een zakenbank. Ugeux is dan ook een van de meest vooraanstaande Belgen in het internationale geldwezen.

In zijn pas verschenen boek Het verraad van de financiële wereld (Uitgeverij Lannoo) is Ugeux vernietigend voor de financiële wereld die hij zo goed kent. Hij heeft het over ‘witteboordencriminaliteit, gezien de explosieve cocktail van onbetrouwbaarheid, hebzucht en ondoorzichtig beleid’. Hij analyseert de extravagante beloningen voor management en kaderleden, bestuursraden die al te vaak op broederschappen lijken, falende controleautoriteiten, ondoorzichtige nieuwe financiële producten, ongeloofwaardige ratingbureaus, enzovoorts. En hij wijst er telkens op dat er nauwelijks of zelfs niets is veranderd. De huidige regels volstaan volgens hem niet om een herhaling van de financiële crisis te voorkomen. Hij roept de regeringen op om kordaat in te grijpen, terwijl de banken eindelijk hun maatschappelijke verantwoordelijkheid moeten erkennen en opnemen.

De banken misbruikten hun klanten, schrijft Ugeux. En de ‘belastingplichtige heeft de financiële sector, en met name de banken, van een structureel failliet gered. Zo zadelden de financiers de belastingplichtigen op met een financiële en morele schuld, die op zich niks met hen te maken had.’ Want het zullen inderdaad wij allemaal zijn die de crisis zullen mogen betalen en die de gevolgen van belastingverhoging en/of overheidsbesparingen zullen moeten dragen. En de bankier, hij misbruikte voort.

Ewald Pironet