De schreeuw van Els!

De schreeuw van Els Ampe leek een schreeuw van onmacht.

Mijn jonge VLD collega Els Ampe heeft in het Brusselse stadhuis een opvallende poging ondernomen om de speech van de Vlaamse Parlementsvoorzitter te onderbreken door hem de besmeuring van de reputatie van de Vlamingen toe te roepen.

Toegegeven, de speech van Peumans was even slikken. Hij doorbrak zowat alle klassieke ingrediënten van een dergelijke 11 juli viering, stelde zich op als een Vlaamse nationalist, en genoot nog duidelijk na van de recente verkiezingsoverwinning.

Mede gelet op de daarop volgende en nog steeds aan de gang zijnde witte broodsweken, kon ik wat begrip voor deze attitude opbrengen, die weinig weg had van een overwogen en breed gedragen Vlaamse visie. Maar ja, de kiezer heeft beslist, en deze heeft altijd het laatste woord.

De uitroep van Els Ampe was m.i. meer storend dan de speech van de Voorzitter. Protocollair doorbrak ze zowat alle regels, en zette ze de deur wijd open voor iedereen die in de toekomst uiting wil geven van haar of zijn eigen mening, en dit doorheen de toespraak van de redenaar.

Fundamenteler echter plaatst Els Ampe de Brusselse Vlamingen in een bijzonder onaantrekkelijk daglicht. Door haar eigengereide optreden kunnen de Brusselse Vlamingen volledig op de zijlijn worden geplaatst in het debat over de institutionele hervormingen die er, hoe dan ook, aankomen. Met wat in de wandelgangen wordt verteld over een mogelijk akkoord over de werking van de Brusselse instellingen, en de toepassing van de taalwetgeving, ligt een verdere afzwakking van de institutionele waarborgen voor de Brusselse Vlamingen in het vooruitzicht. Wij zullen moeten kunnen rekenen op een grote solidariteit van de Vlaamse politieke onderhandelaars, zoniet schiet er hier voor ons niets meer over! Bovendien werkt het verwijt dat de Vlaamse Parlementsvoorzitter ‘de reputatie van de Vlamingen zou besmeuren’ een zeer donkere schaduw over de Vlaamse gemeenschap in de Hoofdstad.

Wij zijn geen 50.000 kiezers meer in het Hoofdstedelijk Gewest. We zijn amper nog een middelgrote Vlaamse gemeente. Alle inspanningen van Vlaanderen ten spijt, en op het vlak van onderwijs, maar ook in de welzijns- en culturele sector, slagen we er niet in het politieke tij te doen keren. In een recent verleden hielden de Franstalige stemmen voor het Vlaams Belang onze neus nog net boven water, vandaag is het de totale onderdompeling.

Nochtans is een doorgedreven Vlaams beleid in Brussel een zaak van overleven voor de Vlaamse gemeenschap. Elke inspanning vanuit Vlaanderen wordt in Brussel bijzonder gewaardeerd en vrijwaart onze eigenheid en culturele identiteit. In de Vlaamse regering werkt NV-A hieraan onvoorwaardelijk mee!

Waarom schreeuwt Els niet om de brutale afwezigheid van Minister President Picqué op de viering van de Vlaamse Gemeenschap? Moeten wij dan ons lot in handen leggen van deze Franstaligen? Heeft Els dan niet geluisterd naar de toespraak van haar Minister President Charles Picqué op de viering van 20 jaar Brussels Gewest, waar zijn enige oproep erin bestond om de Vlaamse Gemeenschap te laten meebetalen voor zijn persoonlijke politieke onmacht om enige institutionele en politieke orde te krijgen in ‘zijn gewest’ en ‘zijn gemeenten’?

Ik ben van oordeel dat wij als Brusselse Vlamingen voorrang moeten blijven geven aan onze samenhorigheid met de grote Vlaamse gemeenschap. We moeten voorkomen geïsoleerd te worden, zoniet ligt ons lot bij de vergeten groepen in de samenleving.

De Brusselse Vlamingen kunnen met Jan Peumans op de koffie gaan, hem ons verhaal vertellen en openheid bepleiten voor de samenlevingsopbouw waarvoor hier wordt gekozen. Dit is inderdaad minder opvallend, bescheidener, maar veel efficiënter dan de schreeuw van Els. Het leek mij wel een schreeuw van onmacht.


Walter VANDENBOSSCHE Eerste Ondervoorzitter Brussels Hoofdstedelijk Parlement

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content