Ongezond verstand

Notities van Benno Barnard over de vortex van het totalitarisme waar ‘erg’ links steeds weer door wordt aangezogen.

De nakomelingen van Karl Marx, soms openlijk marxistisch, vaker vermomd als ‘links’ of ‘progressief’… iedere keer als je denkt dat ze nu toch wel op zullen zijn, blijkt er nog ergens een handvol te zitten mokken op de molshoop van zijn gelijk.

Molshoop? Een reusachtige berg lijken.

Het marxisme is een schitterende filosofie, die helaas de menselijke aard ontkent en gespeend is van iedere praktische toepasbaarheid. Om het water toch in brand te steken en van de cirkel een vierkant te maken, moeten marxisten, zodra ze een staat in hun greep hebben, onvermijdelijk een totalitair systeem invoeren.

Arbeiders beseffen dat ze alles bij elkaar heel wat beter af zijn in het tranendal van de kapitalistische democratie. Iedereen die ook maar enige kennis heeft van de moderne geschiedenis weet dat. Maar verbazingwekkend genoeg zijn er altijd weer intellectuelen die koppig volhouden dat ondersteboven de beste positie voor een vol glas is. Als het water er uitstroomt, ligt dat aan de infrastructuur van de tafel.

Het café waar ze de laatste tijd vaak rondhangen, heet dewereldmorgen. De toogklap is er als een moeras van gallicismen en einsteiniaans gekromde grammatica, maar een ouderwetse burgerlijke sociaal-democraat zoals ik legt er graag zijn oor te luisteren.

Onlangs debatteerden enkele vaste jongens er weer eens over de rol van links in de multiculturele maatschappij: Ico Maly, Ludo De Witte, Eric Goeman en Sami Zemni onder meer. De onderlinge onenigheid was vermakelijk. Hoewel het wereldbeeld van al deze mensen wetenschappelijk gefundeerd is, maken ze luidruchtiger ruzie dan de christenen, die toch een mythisch wereldbeeld aanhangen, dat om veel meer interpretatie vraagt. Maar voor uiterst links is één denkmethode strikt verboden: die van het gezond verstand.

In blijde galop was ik die avond op mijn Rossinant naar hun café gesneld, mompelend bij mijzelf: ‘Welaan dan, reuzen van de geest, eens zien hoeveel wind jullie vandaag weer produceren…’ Ik hoef het hele debat hier niet samen te vatten: de geïnteresseerde kan het nalezen op de gelijknamige website. Het bestond uit monologen en gekibbel, die samen een erehaag voor de leugen vormden.

Alleen Sami Zemni, met wie ik het over de multiculturaliteit gewoonlijk oneens ben, waagde het werkelijk kritische bedenkingen bij de islam te maken. Maar de stellingen van Ludo De Witte et alii! Eeuwig is het mislukken van het experiment met het glas water te wijten aan de burgerlijke houding van de keukentafel, die naar een reactionair als Isaac Newton luistert…

Mijn aandacht werd in het bijzonder getrokken door een opmerking van mijn oude vriendin Nadia Fadil. Zelf was ze niet aanwezig, maar iemand citeerde haar. Volgens mevrouw Fadil waren homoseksuelen die zich minder graag in elkaar lieten slaan ‘gay nationalists’, die maar niet in de buurt van moslims moesten gaan wonen. Ik zou zo zeggen: moslims moeten maar niet in de buurt van het westen komen wonen… O Heer, nu ben ik islamofoob! Alleen maak ik een grapje en beweerde Fadil zonder een vonk van ironie dat moslims homofoob zijn, wat pas echt islamofoob is.

Maar plotseling viel mijn naam, die daar in al dat denkdrab bleef liggen schitteren als een glasscherf… De verdwaalde mediëvist Jan Dumolyn zei: ‘En Benno Barnard bijvoorbeeld, die weet eigenlijk niets van filosofie en geschiedenis, maar ik ga niet zeggen dat hij provoceert. Hij mag dat zeggen.’ Ik glom van trots en dankbaarheid: ze kenden mij! Ze tolereerden mij!

Natuurlijk ben ik een conservatieve klootzak, die niets afweet van het dialectisch materialisme en de arbeidersbeweging. Wat Jan Dumolyn in werkelijkheid probeerde te zeggen was dit: ‘Die Barnard is een rechtse bourgeois! En als ik nu maar roep dat hij maar wat roept, zijn er vast wel mensen die dat geloven.’ Dit geheel in overeenstemming met de traditionele agitprop, verfijnd tot een linkse vorm van repressieve tolerantie.

Nu, het zou niet in mij opkomen Dumolyn en zijn vrienden van onwetendheid te beschuldigen. Dat soort zwakke retorische trucs tonen alleen maar aan dat je niet wilt debatteren. En fundamenteel wil je dat niet, omdat je geen democraat bent. De democratie is voor dit soort linksen op zijn best een langdradig interregnum om de bezittende klasse met behulp van haar eigen systeem buitenspel te zetten. Maar stuk voor stuk zullen ze verklaren doorbloede democraten te zijn.

Neen, van onwetendheid beschuldig ik hen niet. Maar na al die tientallen miljoenen doden moet je toch wel blind, doof of misdadig zijn om de erfenis van het marxisme te verdedigen en de islam voor te stellen als de godsdienst van de onderdrukten, louter en alleen omdat veel moslims in ‘achterstandswijken’ wonen – terwijl geen ideologie onontvankelijker is voor emancipatie dan de islam.

Aan de alliantie met de islam kleeft intussen iets onbehaaglijks voor extreem-links: het marxisme heeft immers de pest aan religie. Maar de onvervaarde wijsgeer Ludo De Witte droeg de oplossing voor dit denkprobleem aan: ‘De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse. Dat is een heel andere sociaaleconomische realiteit.’ Zo steunt een negentiende-eeuwse economisch model dus de sombere middeleeuwen.

Bij de baard van Karl Marx, het is toch altijd weer hetzelfde: Erg Links wordt onweerstaanbaar aangezogen door de vortex van het totalitarisme.