Psychosculptures ***1/2

Een tentoonstelling over het geloof in de hedendaagse kunst!

De Vleeshal in Middelburg is een machtige Gotische expo-ruimte waarin het organiseren van tentoonstellingen actuele kunst absoluut geen sinecure is.

Een curator moet hier weten op te boksen tegen de overmacht van de historische architectuur die alleen en hoogstens aanleiding is voor een weidse expo-vlakte.

“Psychosculptures” is een expo samengesteld door Vleeshal-directeur Lorenzo Benedetti die al in zijn eerder werk getuigde van een literair doorwroete en intellectueel doorleefde manier van tentoonstellingen maken. Het is een “open” expo geworden met beeldhouwers die werk maken met intenties die vaak “onzichtbaar, onverklaarbaar en absurd” overkomen en dat ook deels zijn en blijven. De toeschouwer wordt dus verplicht mee te denken met de kunstenaar en zijn/haar woord en beelden al dan niet te geloven.

Lorenzo Benedetti: “De toegevoegde waarde wordt op deze expo gevormd door die noodzaak om mee te denken met het traject dat het kunstwerk heeft afgelegd en waardoor het zijn betekenis krijgt. Door het werk te zien als het resultaat van een groter proces kunnen we het binnen een complexere tijd-ruimtedimensie plaatsen”.

De tentoonstelling is niet zonder risico; er zijn tussen de kunstwerken van de zes deelnemende kunstenaars geen tussenschotten of muren geplaatst zodat onderlinge interacties vallen of staan.

Trevi-fontein

“Psychosculptures” is een mooie en van betekenis zwangere tentoonstelling geworden waarin soms minimale ingrepen (inderdaad) tal van grote en kleine verhalen ontsluiten of toch op zijn minst insinueren.

De Zuid-Afrikaanse in Berlijn verblijvende Mandla Reuter plaatste achteraan De Vleeshal vijf grote plastieken containers met water uit de Fontein van Trevi in Rome.

Vergelijkbaar met Lourdes-water in een plastieken Madonna-fles wordt het geloof in een object of materie opgetild tot een punt waar het “boerenverstand” even tilt slaat…

Veel toeristen trekken bij een bezoek aan Rome naar de beroemde Fonteinen van Trevi om er met de rug naar de fontein twee geldstukken in te werpen met de goedgelovige return dat ze ooit opnieuw Rome zullen bezoeken en er minstens één wens – die ze bij het achteruit gooien van het geld in gedachten hadden – in vervulling zal gaan…

De grote reservoirs staan daar als massieve industriële vaten die absoluut niet laten vermoeden dat de inhoud ervan het geloof in de toekomst kan verzachten…

Audi’s

Rosella Biscotti en haar collega Kevin van Braak presenteren mooie minimale bronzen sculpturen die qua volume corresponderen met de materiële vertaling van standbeelden van Lenin, Marx en Stalin… Politieke standbeelden worden hier dus voorgesteld als een reeks minimale sculpturen, met exact een zelfde gewicht en die (hooguit) in deze context de gevestigde macht van de “minimal art” binnen de kunstwereld evoceert. Dit “transformatieproces” van beelden met een welomschreven politieke boodschap naar een inmiddels algemeen erkende “minimale” beeldtaal is een bevlogen interventie die binnen de context van “Psychosculptures” perfect “stand” houdt.

Gert Robijns die onlangs Vlaanderen als verblijfplaats inruilde voor Charleroi schittert in De Vleeshal met een installatie met twee witte Audi’s waarbij het licht van de koplampen een rol speelt…

Gert Robijns weet interventie na interventie de verbeelding op hol te brengen met sculpturale omstandigheden waarin surreële knipogen zijn sculpturen opladen met inhouden die zichzelf nooit prijsgeven. De titel van Robijns’ bijdrage in Middelburg “Onverschillig-indifferent – cars” is an sich al een verbale allusie die leidt naar poëzie van de hoogste kwaliteit.

Korrelige gevels

De Italiaan Paolo Chiasera die momenteel met verve exposeert in het Smak in Gent plaatste centraal aan de inkom van De Vleeshal een monumentale stalen spiegelende cilinder waarin (blijkbaar?) het schilderij “Black Rain” wordt verborgen. Het is wel een prachtig beeld waarin de architectuur zich gewillig laat weerspiegelen en de exacte plaatsing in de ruimte door de kunstenaar werd bedongen via een briefwisseling dienaangaande met de Amerikaanse kunstenaar Robert Barry.

De Weense kunstenaar Christoph Weber is haast onopvallend present met een reeks sculpturen “Objets externes” die qua textuur is afgeleid van (korrelige) gevels van gebouwen. De sculpturen van ingekleurde was gelijken (sprekend) op beton en geven alvast aan dat de inspiratie “uit de bouw komt”.

“Baseline”, een ander werk van Weber is een ter plekke met zand, cement en water getrokken rechte lijn-sculptuur die aan aan de ene kant minimaal “recht” blijft door een stuk hout en aan de ander kant zonder bekisting… poreus uit elkaar valt. “Baseline” is een interventie die de primaire weergave is van polaire sculpturale evidenties. “Baseline” integreert zich als sculptuur weliswaar perfect in de straffe architectuur van de Vleeshal.

Geloof op de proef

Tenslotte worden van de Amerikaan David Adamo een aantal werken getoond waarvan vooral de minst opvallende zoals een rood ingekleurde schoen in brons (buiten) aan de inkom van het kunstencentrum indruk maakt alsook een tamboerijn die heel hoog tegen de centrale muur prijkt dienst doet als een “ritmisch” en tegelijk tot zwijgend gedoemd object/instrument.

“Psychosculptures” is een mooie en “open” expo geworden die het geloof in de hedendaagse kunst meer dan ooit in vraag én op de proef stelt !

Luk Lambrecht