Straatgesprek met Artur

Voor het standbeeld van volksheld Andranik op zijn paard staat een feestelijke limousine geparkeerd. Eigenaar Artur Khatchatryan is altijd in de buurt. Hij wacht op klanten. Op zijn gekopieerd visitekaartje staat: “Good English, touristic tours with usual cars and limousines”.

“Februari is de drukste trouwmaand in Armenie”, zegt Artur, “maar een slechte toeristische periode. Ik heb een gezin te onderhouden. Niet evident. Geef gerust mijn gegevens door aan andere reizigers. Ik maak uitstappen op maat, die je betaalt naargelang je tevreden bent.”

“Armenie is een tragedie. Economisch stelt net niets voor. Alle industrie ligt te verroesten. Weg geconcurreerd. In de Sovjet-periode waren er geen grenzen, geen invoertaxen. De afzetmarkt was enorm. Iedereen had werk. De nostalgie naar die tijd is groot, hoewel het systeem op den duur gecorrumpeerd raakte. Het werd een communisme van het geld, in de plaats van van het hart.”

“Slimme mensen trekken naar Yerevan. Dommerikken, zoals ik, blijven achter. In Yerevan liggen de lonen, maar ook de prijzen, dubbel zo hoog als in de rest van het land. Yerevan bruist. Gyumri is dood van zodra de zon onder is.”

“Officieel verdient een leraar maandelijks 150 dollar. Maar in de praktijk laat men voor dat loon twee mensen les geven, die elk slechts 75 dollar krijgen. Armeniers zijn slechte werkgevers. Ze betalen hun werkvolk zo min mogelijk.”

“Deze limousine heb ik zelf gekocht in Maastricht, en eigenhandig tot hier gereden. Als de zaken hier niet beteren, dan doe ik dat opnieuw. Ik koop in Europa een minibus, stouw die vol met geschenken van de Armeense diaspora voor hun families hier, rijd het hele zootje naar Armenie, en verkoop de auto. Als je dat een beetje organiseert, kan je op korte tijd en perfect legaal, een aardige duit bij verdienen. Alleen wordt het hoe langer hoe moeilijker om een visum te bemachtigen.”

Artur is een slachtoffer van de zware aardbeving van 1988, die grote delen van Noord-Armenie verwoestte. Hij verloor in een klap zijn ouders, zijn eerste, zwangere vrouw, en zijn huis. Hij hertrouwde, en werkte na de aardbeving voor een Franse hulporganisatie. Artur heeft hersenen en spreekt vloeiend Engels, maar dat is in Armenie geen garantie voor een job. “De meeste ngo’s zijn al lang weer weg. Anderen bouwen hun werking af. Alsof het nu beter gaat met dit land.”

“Misschien trek ik wel naar Moskou om werk te zoeken. Europa? Nee bedankt. Ik heb geen zin om weg te kwijnen in een vluchtelingenkamp.”

Telefoon Artur: 0312-32544 (thuis), 091-578049 (gsm)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content