Toeval of niet, maar net voor Juventus kampioen wordt (komend weekend heeft het aan één punt genoeg), verscheen de autobiografie van Andrea Pirlo: Penso quindi gioco. Ofte Ik denk dus ik speel. Enkele passages…
Pirlo laat doorgaans zijn voeten praten en zegt weinig in interviews, maar in het boek blikt hij onder meer terug op de keuze die hij voor Juventus maakte. “Bij Milan boden ze me een pen als afscheidscadeau, eentje van Cartier, dat wel, met het Milanese logo, maar toch een beetje een mager geschenk, na tien succesvolle jaren samenwerking.”
Algemeen directeur Adriano Galliani legde uit dat Pirlo onder trainer Massimiliano Allegri niet meer voor de verdediging zou spelen, maar op de flank. En dat hij op zijn leeftijd maar een contract voor één jaar kon krijgen. Prompt hing zijn ex-ploegmaat van bij Milan, toenmalig technisch directeur Leonardo van Inter aan de lijn. “In het nieuwe Inter kan jij een belangrijke rol krijgen.”
Maar een terugkeer naar Inter, dat zag Pirlo na tien jaar Milan niet meteen zitten. AS Roma wilde hem ook, zei Roma’s technisch directeur Franco Baldini. “Hij zei me: ‘We gaan een groot Roma maken.’ Maar de Amerikaanse investeerders van wie sprake was, kreeg ik nooit te zien.”
Het werd Juventus: “Van de vele trainers die ik heb meegemaakt, heeft Antonio Conte me het meest verrast. Als Arrigo Sacchi een genie was, hoe zou je Conte dan noemen? Op training winnen we altijd, met elf tegen nul tegenstanders. Altijd schuiven we 45 minuten over het veld tot alles perfect zit. Ik had Conte goed verwacht, maar niet zo goed. Ik wist dat hij grinta en charisma had, maar ook tactisch en voetbaltechnisch kan hij zijn collega’s iets leren.”
De enige keuze waar hij spijt van heeft, zegt hij, “is dat ik naast Buffon ben gaan zitten in de kleedkamer. Tijdens de rust gooit Conte, ook als we aan het winnen zijn, al wat hij in handen krijgt, net daar tegen de muur. Meestal flesjes water. Spuitwater. Veel spuitwater.”
