Kerstmis in Erzurum

Kerstavond in Erzurum. Behalve de sneeuw is er niet veel van te merken. Geen kerstmannen, -bomen en -ballen.

De voetpaden liggen er spiegelglad bij. Voor de etalage van een volle kebabzaak ga ik onderuit. Niemand doet hier de moeite de stoep ijsvrij te maken. Voor koning auto daarentegen zijn voortdurend sneeuwruimers in de weer. Vanaf nu loop ik op de baan.

Anja kiest restaurant Güzelyürt uit voor ons kerstdiner. Het lijkt chic langs buiten, maar de prijzen vallen mee. Er hangen gordijnen voor de ramen, een teken dat er alcohol wordt geschonken. Zeldzaam in een conservatieve stad als Erzurum.

Gezellig tafelen is er in de meeste Turkse restaurants niet bij. Een restaurant is in de eerste plaats functioneel. Een mens moet eten. En dat moet snel gaan. Voorverwarmde gerechten staan meestal in metalen bakken tentoongesteld bij het binnenkomen van het eethuis. Soep en hoofdgerecht verschijnen samen, en meteen na de bestelling, op de tafel. Kauwend op de laatste hap, wordt het bord alweer weggenomen, ongeacht of de tafelpartner nog bezig is of niet. Zo gebeurt het dat ik al thee slurp, terwijl Anja haar soep nog binnen lepelt.

?n Güzelyürt heeft men gelukkig wat meer tijd. Onze jassen worden galant aangenomen en naar de garderobe gebracht. Een ober in zwartwit komt met een rollende tafel mezze langs, en we kiezen er twee schoteltjes uit. Spinazie en gevulde aubergines. Anja neemt steak, ik kip.

Na het eten houdt de ober onze servietten tegen het licht. “Die zien er nog te doen uit”, moet hij gedacht hebben, en legt ze mooi opgevouwen terug op de stapel.