De blokken van Kapan

Hotel Lernagods in Kapan is een blok Sovjetnostalgie met ouderdomskwalen. Een kamer kost 5000 Dram, met douche 8000. We nemen de goedkoopste want er komt toch geen druppel uit de kraan. Nochtans zijn de leidingen niet bevroren. Vergeleken met de grensstreek, lijkt het wel lente in Kapan. Een verouderde waterhuishouding, dat is de oorzaak van de schaarste. Armenie heeft water genoeg, maar het geraakt niet altijd even vlot bij de mensen.

Kapan heet een naar Armeense normen “welstellende” stad te zijn, dankzij de kopermijn, grotendeels in Canadese handen. Er zijn inderdaad nieuwe winkels en bars, maar die wegen niet op tegen het troosteloze uitzicht van de woonblokken, die in het centrum tegen een bergflank werden aangebouwd. De blokken vormen een stad in de stad, met winkels, kapsalons en een internetcafe. De muren in de gang dragen sporen van wilde verhuizers en opstandige pubers. Een vuile lift brengt ons heel langzaam naar de vijftiende verdieping, die een wijds panorama biedt over de bergen die Kapan omsingelen.

Er steekt een storm op. De was wordt met een katrolsysteem binnen gehaald. Lakens en kledij dansen door de lucht.

We dwalen door een buitenwijk, de achterkant van de stad. De belleman luidt de klokken. Een man, leunend door een open raam, roept ons binnen. Raf, 36 jaar, is imker, en werkloos in de winter. Hasmik, zijn vrouw, heeft Farsi gestudeerd aan de universiteit in Yerevan, en is nu lerares in Kapan. Ze hebben een dochtertje, Tina.

“Mijn twintig bijenkasten leveren me jaarlijks 200 kilogram honing op. Een kilo verkoop ik voor 6 tot 7 dollar.”

Hasmik brengt thee, met heerlijk artisanale honing. “Ik zou mijn honing graag exporteren naar Europa en Amerika”, gaat Raf verder. “Kan jij me daarbij helpen?”