Jongeren in strijd voor werk

Onze centrale eis is een 32-urenwerkweek zonder loonsverlies en bijkomende aanwervingen om op die manier het beschikbare werk te verdelen.

De vakbonden hebben afgelopen woensdag betoogd voor het behoud van het brugpensioen. Hun eisenplatform bestond uit een eis tot een bruto minimumpensioen van 1.387 euro per maand. Dit is geen loze eis, aangezien 23% van de gepensioneerden in België in armoede leven.

De vakbonden gingen verder ook in tegen de eisen van de werkgeversorganisaties die het brugpensioen liever afgeschaft zien en de wettelijke pensioenleeftijd willen zien stijgen. De CD&V-jongeren hebben naar aanleiding van de betoging een opiniestuk gepubliceerd in De Tijd. In hun opiniestuk stellen ze dat het eisenpakket van de vakbonden onrealistisch is en dat het de welvaartsstaat verder in gevaar zou brengen.

In het opiniestuk haalt men de vergrijzing van de Belgische bevolking aan als argument tegen de defensieve eisen van de vakbonden. CD&V stelt dat door de afname van de actieve bevolking en de toename van de inactieve bevolking het pensioenstelsel in België onbetaalbaar is geworden. In 1964 heeft het geboortecijfer, in de volle babyboom, haar hoogtepunt bereikt met 168.000 geboortes. In 2002 was er een naoorlogs dieptepunt met 115.000 geboortes, wat een daling met 31% is t.o.v. 1964. We mogen hierbij echter niet uit het oog verliezen dat er in diezelfde periode een stijging van de productiviteit met 215% heeft plaatsgevonden! In het artikel geschreven door de CD&V-jongeren haalt men de kwestie van de besparingen die in België zullen doorgevoerd worden aan. Er wordt door CD&V gesteld dat alle generaties binnen de Belgische arbeidersklasse moeten inleveren om de bezuinigingen te dragen en op die manier de welvaartsstaat te redden. Als we deze retoriek moeten volgen komt het er dus op neer dat de Belgische arbeiders verantwoordelijk zijn voor de crisis en daarom maar moeten inleveren op hun levensstandaard. Er wordt met geen woord gerept over de verantwoordelijkheid die de financiële instellingen dragen voor de economische crisis. Blijkbaar is het evident voor CD&V dat het patronaat zichzelf blijft verrijken op de kap van de werkende bevolking.

We weten al langer dat functionarissen van CD&V bij de vetpotten zitten. Kris Peeters is 10 jaar voorzitter geweest van Unizo. Dehaene heeft een lucratief postje met vetbetaalde premies in de raad van bestuur van Dexia en Inbev, twee winstmakende bedrijven die onlangs herstructureringen aankondigden. Dehaene en andere politici moeten blijkbaar niet ingeven op hun levensstandaard, terwijl de grote meerderheid van de bevolking zijn levensstandaard verder zal zien dalen.

Tegenover de enorme besparingen die zullen doorgevoerd worden en die het Belgische pensioenstelsel in gevaar zullen brengen is het nodig om de centrale kwestie aan te halen: waar bevindt het geld zich? Om de banken te redden werd er 25 miljard euro vrijgemaakt, er werd het afgelopen jaar 15 miljard euro winst gemaakt door de grootste Belgische bedrijven. Dit jaar heeft de regering via allerlei fiscale cadeaus, zoals de notionele intrestaftrek, 9 miljard euro in de handen van het patronaat gestopt.

CD&V stelt klaar en duidelijk dat zij de pensioen-en brugpensioenleeftijd willen verhogen. Deze eis houdt een enorme paradox in: men wil de ouderen langer laten werken, terwijl er op dit moment reeds een enorme toename van jongerenwerkloosheid is.

De werkloosheid onder jongeren bedraagt in België 25,3%, op één jaar tijd was er een toename van 21,8% tot 25,3%. De CD&V-jongeren waarschuwen in hun artikel voor een ‘clash’ tussen de jongere en oudere generaties, indien er geen fundamentele aanvallen gebeuren op ons pensioenstelsel. Ze plaatsen de jonge werkenden en werklozen tegenover de oudere werkenden en creëren de perceptie dat jongeren vandaag eisen dat de pensioenleeftijd moet verhoogd worden. In Frankrijk daarentegen, waar de regering de volwaardige pensioenleeftijd wil optrekken tot 67 jaar, zijn er op 7 september 2,8 miljoen mensen op straat gekomen tegen deze maatregelen, waaronder ook vele jongeren. Uit recente cijfers blijkt dat 77% van de Franse jongeren tegen een verhoging van de pensioenleeftijd zijn. Deze cijfers zijn een toonbeeld van de nodige solidariteit tussen jongere en oudere arbeiders.

Sinds de oliecrisissen van de jaren ’70 en het neoliberale model dat vanaf de jaren ’80 zijn intrede heeft gedaan, is de levensstandaard van de werkende bevolking stelselmatig afgebouwd. De kapitalistische elite hebben de crisis voor zich uit proberen schuiven door goedkope kredieten en een afname van de investeringen in de reële economie. Waardoor de crisis vandaag zo’n diep karakter heeft en de werkloosheid alsmaar toeneemt. Hier willen we met onze campagne “Jongeren in strijd voor werk” een antwoord op bieden. Onze centrale eis is een 32-urenwerkweek zonder loonsverlies en bijkomende aanwervingen om op die manier het beschikbare werk te verdelen. Ouderen die al een enorme meerwaarde hebben geproduceerd voor de samenleving hoeven niet op te draaien voor de crisis.

Op 29 september zal er een betoging van de Europese vakbonden plaatsvinden in Brussel, tegen de Europese besparingsplannen. De kop van deze betoging zal getrokken worden door een jongerendelegatie. Wij roepen naar alle jongere en oudere werknemers, scholieren, gepensioneerden en studenten op om deel te nemen aan de betoging op 29 september. Op die manier kunnen we de onderlinge solidariteit van de Europese arbeidersklasse benadrukken. Laat de 29ste de start van het verzet tegen de Europese besparingsplannen.

Philippe Carlier en Thomas Baeyens voor “Jongeren in strijd voor werk”