De zwarte komedie van Di Rupo

© Belga

Uit verschillende bronnen blijkt dat Elio Di Rupo de afgelopen dagen ‘een Spitaels’ heeft uitgeprobeerd.

Om de eigen PS in de pas te krijgen voerde toenmalig voorzitter Guy Spitaels in 1988, in volle regeringsformatie, een dagenlange verdwijntruc op. Met goed gevolg, want zodra de tegenstand binnen de PS was gefnuikt, kon de laatste regering van Wilfried Martens op de been gebracht worden.

De voorbije dagen, na zijn uitval van afgelopen maandag naar N-VA-voorzitter Bart De Wever en SP.A-voorzitter Caroline Gennez, die de volle laag kreeg, trok preformateur Di Rupo zich terug. Om de spanning op te voeren.

Op een nietszeggend sms’je naar de andere voorzitters na en een gesprek met Bart De Wever dat geen soelaas bracht, verdween Di Rupo uit het beeld. Bevriende Franstalige kranten lieten verstaan dat de preformateur er de brui aan wilde geven.

Staatszin

Afgelopen woensdag dan voerde Di Rupo ten paleize de scène op van de vermoeide, ontgoochelde staatsman. Waarop de vorst hem smeekte om toch, ‘uit staatszin’, zijn moeilijke taak voort te zetten.

Zoals Guy Spitaels in 1988 voor de televisiecamera’s het beeld in stand hield van de staatsman die in naam van de hogere belangen toch maar in een regering stapte met een rechts sujet als Wilfried Martens, zo ook Elio Di Rupo, die de verzamelde pers trakteerde op het nummer van de vermoeide staatsman die zich nog één keer opoffert voor het algemeen belang. Voorlopig lijkt het nummer te werken.

Tijdens zijn persconferentie gaf preformateur Di Rupo te kennen bereid te zijn, zij het met grote tegenzin, toch aan de financieringswet te willen raken – alleen mag niemand daar armer van worden.

Doch dat laatste was alleszins wel het geval met zijn Proposition de modifications à la marge de la LSF (Loi Spéciale de Financement), die Elio Di Rupo zelf afgelopen weekend op tafel legde. Uit dat voorstel bleek niet alleen dat Di Rupo aan de financieringswet wilde knutselen, hij deed dat bovendien op een wijze die de Vlaamse Gemeenschap gevoelig zou verarmen.

Om te beginnen wilde Di Rupo de 80/20 repartitie voor Brussel herzien, op basis van de taal van de belastingaangiften (93 procent Franstalig, 7 procent Nederlandstalig). Hij sanctioneerde bovendien de Vlaamse Gemeenschap voor haar grotere fiscale draagkracht.

In de aanpassing van de financieringswet die Elio Di Rupo aan de onderhandelaars voorstelde, verloor Vlaanderen vanaf 2012 jaar na jaar honderden miljoenen euro – in 2020 zelfs 1,187 miljard euro. Dat geld kwam in eerste instantie ten goede aan de Franse Gemeenschap, maar ook aan de federale staat. Zodoende werd via de federale staat de bestaande transferstroom van Noord naar Zuid nog eens versterkt.

Pijnlijke stiltes

Daarop stelden de Vlaamse partijen maandagavond voor om meteen de hele financieringswet te verbouwen. Met de gekende woedeaanval van Di Rupo tot gevolg.

Uit verschillende bronnen blijkt nu dat, ondanks de opvoering en de persmededelingen van gisteren, het vertrouwen tussen Vlaamse en Franstalige onderhandelaars ernstig verstoord blijft. Sommige politieke kopstukken lijken nog weinig geloof te hebben in de goede afloop van het preformateurschap van Di Rupo.

Er zullen lange, pijnlijke stiltes vallen tijdens de komende gesprekken van de onderhandelende partijvoorzitters met het staatshoofd.

(RVC)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content