Landjuweel 2010 Wild vlees, Tejater Oeps!

Wild vlees lijkt op een afgeroomde versie van een hoorspel van Kroetz. Het beest heeft zijn slagtanden verloren.

In vergelijking met donderdag, toen het Brusselse gezelschap DeFFeKt speelde, is er opvallend minder volk in de foyer van NT Gent. De supporters van Tejaterbende Oeps! moeten dan ook van ver komen. Olen is niet echt bij de deur.

Na de komische toer te zijn opgegaan met Lysistrata (2009) en De Jossen (2006) vonden de jonge Oepsers! het welletjes geweest en wilden ze zich aan een nieuwe uitdaging wagen. Deze keer zou er iets serieus op de affiche komen. Ze zijn uitgekomen op een stuk van de Duitse toneelauteur, acteur en filmregisseur Franz-Xaver Kroetz.

Afgeroomde versie
Wild vlees is een doorgedreven bewerking van het hoorspel Wer durchs Laub geht (1978). Merkwaardigerwijs kiest men enerzijds voor Kroetz en gooit men anderzijds overboord wat het werk van de ex-marxist typeert. Wat overblijft, is geen radicaal, sociaal bewogen en geëngageerd politiek drama. Maar wat dan wel?

Tejaterbende Oeps! houdt zowat de raamvertelling met de twee personages en de setting (slagerij) over. Martha (oorspronkelijk de dertig gepasseerd) en Otto (flink in de veertig) hebben een latrelatie. Zij wil hem koste wat het kost alleen voor haarzelf en laat zich uit schrik om haar minnaar te verliezen alles welgevallen. Hij is een dominant alfamannetje, een controlefreak, een gevoelloze bruut die alleen op ritsloze seks uit is. Hij drijft haar zo ver dat ze haar hond Rolfi, de enige die het blaffenderwijs tegen hem durft op te nemen, afmaakt.
Martha drijft een kleine slagerij en doet goede zaken. Otto is daardoor op zijn machoziel getrapt. Hij compenseert zijn minderwaardigheidsgevoel door haar constant te vernederen en duidelijk te maken hoe onbelangrijk zij voor hem is.

Te braafVeel van de oorspronkelijke psychologische en sociale inbedding is er bij Wild vlees volledig uitgeknipt. Die amputatie veroorzaakt nogal wat fantoompijnen. Wat overblijft is een battle of the sexes zonder coherente kadering in een geheel. Oeps! Te kort door de bocht!

Wild vlees kan om nog andere redenen niet overtuigen. De voorstelling mist een regisseurshand die zo ver durft te gaan als waar het stuk om schreeuwt. Hier is plaats voor rauw hyperrealistisch drama met spitante, schokkende scènebeelden. Maar wat kleurt de vertolking braaf tussen de lijntjes! Zelfs in de scènes waarin, Kroetz getrouw, op toneel geneukt wordt of het vrouwenlijf ongegeneerd betast, kiest men voor lachwekkende acrobatiek of een geparkeerde hand op de borst.
Blijkt duidelijk dat het gezelschap niet echt raad weet met de vertolking van zoveel tristesse die voortspruit uit relationele leegte en wanhoop.

Helemaal uit de toon valt de erker met daarin twee wezens die de handelingen van Martha en Otto sturen en becommentariëren en van wie de inkleuring vanuit theatrale ooghoek onduidelijk is . Met permissie: de gedachte aan Statler en Waldorf uit de Muppetshow is niet te verdringen.
Soms dalen ze uit hun takkenhouten niche neer en zorgen als bijtjes voor een dansant intermezzo. De reeds zo moeizaam opgebouwde spanning tussen de twee hoofdpersonages wordt helemaal de nek omgewrongen. Zelfs de eindscène waarbij Martha en Otto mekaar naar het leven staan, grijpt niet bij de keel.

De vondst om met projecties het paringsgedrag van de paradijsvogel (o, ironie!) en de wandelende tak te tonen, is geslaagd. Jammer dat men die lijn via het spel niet duidelijker naar de hoofdpersonages doortrekt om zo beter het motief van de bestialiteit te laten uitkomen. Wild vlees zou er meer identiteit door gewonnen hebben.

Plus est en vousHet is vreemd dat jonge spelers voor dit soort theater kiezen en dan toch niet voluit gaan. Hun energiek spel komt niet tot zijn recht in een neerslachtig relatiedrama waar de menselijke ellende en eenzaamheid van afdruipt. Hun gezipte Kroetz mist dan ook smoel.

Het is en blijft een prestatie dat een gezelschap erin slaagt om voor een derde keer een plaats op het Landjuweel te scoren. Dat Tejaterbende Oeps! er ook nog met een tweede productie, MOS, binnen de jongerenproducties staat, bewijst hun dynamiek.
De Olenaars zien een verklaring voor het eigen succes in het feit dat ze meer doen dan enkel producties opzetten maar ook sterk investeren in opleidingen en workshops. Ze spelen uit de buik en doen hun goesting.
Een gebrek aan durf kan hen alvast niet verweten worden. Met deze niet evidente bewerking van Kroetz bewandelen ze andere dan de veilige platgetreden paden.

Info www.tejaterbendeoeps.be

Wild vlees – Tejaterbende Oeps (Olen) – gezien op vrijdag 5 november 2010 – Schouwburg NT Gent

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content