Priester en oud-politicus Jef Ulburghs is vannacht op 88-jarige leeftijd thuis in zijn geboorteplaats Heusden-Zolder overleden.
Ulburghs was vooral in de jaren ’80 en ’90 van vorige eeuw bekend als politicus. Hij zette zich in voor minderheidsgroepen,migranten en mijnwerkers. Hij genoot ook internationale waardering als vredesactivist.
Geïnspireerd door de ideeën van KAJ-boegbeeld Jozef Cardijn studeert landbouwerszoon Ulburghs af aan het Groot-Seminarie van Luik. In 1947 wordt hij tot priester gewijd. Hij gaat als onderpastoor aan de slag in de wijkparochie Paroisse Saint-Rémy van de gemeente Grâce-Berleur (nu Grâce-Hollogne). Het is een grauwe ‘rode’ wijk met mijnwerkers en staalarbeiders. Hij wordt er later pastoor en in 1962 stelt het bisdom hem aan als proost van de sociale werken in Seraing. Hij richt er een volkshogeschool voor arbeiders op en studeert intussen zelf nog politieke en sociale wetenschappen aan de K.U.Leuven.
Einde jaren ’60 keert Ulburghs terug naar Limburg voor een opdracht bij de diocesane pastorale raad en start de vormingsbeweging Wereldscholen. De grote mijnwerkersstaking begin 1970 brengt hem in aanvaring met het ACV. Het conflict wordt beslecht met een aanstelling als onderpastoor in Zwartberg. Hij zet er zijn basiswerk voort. Zo ligt hij in Genk en andere voormalige mijngemeenten in Limburg aan de basis van buurtwerkingen en huurderssyndicaten.
In die de periode staat Ulburghs ook letterlijk op de barricaden tegen de aanleg van de toen in Limburg fel omstreden autoweg A-24 (nu Noord-Zuid). Interesse voor de internationale politiek, de derde wereldproblematiek en de vredesbeweging mondt uit in diverse initiatieven. In 1971 haalt hij de wereldpers met een hongerstaking tijdens de UNCTAD-Conferentie in het Chileense Santiago.
Tien jaar later zet Ulburghs de stap naar de politiek. Als Doorbraak-kandidaat van de socialistische partij komt hij in 1982 in de gemeenteraad in Genk en in 1984 wordt hij verkozen in het Europees Parlement. In 1989 vindt SP.A hem te oud voor een nieuw mandaat en Ulburghs trekt naar Agalev (nu Groen!). In 1991 wordt hij senator en Vlaams parlementslid voor de groenen. Met zijn parlementaire wedde steunt hij diverse sociale projecten. In 1995 neemt hij afscheid van de actieve politiek.
Ulburghs gaat nadien opnieuw in Heusden-Zolder wonen en zet er met succes zijn schouders onder het klasserings- en restauratiedossier van de Kluis van Bolderberg. Hij blijft ook elke zondag de mis lezen voor de Italiaanse gemeenschappen van Lindeman-Zolder en Beringen-Mijn. Die lokale betrokkenheid gaat gepaard met blijvende belangstelling voor de internationale en Europese politiek. Zo onderhoudt hij nauwe banden met groepen en mensen in Kosovo. En in 2005 behaalt hij nog een doctoraat in de politieke wetenschappen aan de universiteit van Louvain-la-Neuve met een proefschrift over de subsidiariteit in een Europese context. Een gepopulariseerde versie van die scriptie in 2008 is het sluitstuk van een lange reeks boeken en publicaties over zijn leven en projecten.
