Het Zapcafé, genaamd De Zevende Dag

Wat ik mis, is juist het scherpe én diepgaande gesprek.

Met de komst van de bekende scherpschutter-wetstraatwatcher Ivan De Vadder werd de nieuwe Zevende Dag her en der aangekondigd als debatprogramma dat vanaf nu de echte controverse zou opzoeken. Het woord “controverse” horende, hield ik mij natuurlijk al vast aan de takken van de bomen.

Op de website van De Zevende Dag las ik dan de letterlijke missie van het wereldbefaamde programma in Vlaanderen:

“De politieke actualiteit en de brede maatschappelijke discussie blijven de sterkhouders en krijgen een nog prominentere plaats en een nog scherpere focus. De zevende dag trekt meer tijd uit voor het politieke debat, gaat er dieper op in, en wil ook het maatschappelijke debat aanzwengelen. Het monument van de zondagochtend ruimt nadrukkelijk plaats in voor alles wat in de samenleving discussie uitlokt en om duidelijke standpunten vraagt.

Een politiek debat op het scherp van de snee, een verhelderende kijk op de beleidskeuzes, en een inkijk in de omgang met de macht. Of: een verrassende kijk op het effect van een beleidsbeslissing bij diverse stakeholders: bedrijfsleven, middenveld en de burgers zelf. (…)”.

De vermaledijde cafétoog waar BVs en andere babbelgrage gasten tijdens de vorige editie aan hingen, is gelukkig uit de studio gekieperd. De openbare omroep heeft -terwijl ze de broeksriem moet aantrekken- kosten noch moeite gespaard om alweer een nieuw, duur, flitsend decor op te trekken.

Op de dag des heren heb ik nu drie afleveringen gezien van het televisueel monument dat maatschappelijke scherpte en diepte belooft te brengen. Die scherptediepte is me nog niet echt opgevallen, laat staan bijgebleven. Zoals vorig jaar wordt er in recordtempo gezapt van het ene naar het andere onderwerp alsof Piet Huysentruyt te snel, te oppervlakkig en met teveel ingrediënten kookt en koketteert. Wat ik mis, is juist het scherpe én diepgaande gesprek. De belofte van politiek debat op het scherp van de snee, wordt af en toe ingelost indien ‘scherp van de snee’ betekent : egotrippend gebekvecht en retorische vegen uit de pan. De Zevende Dag als het non-fictionele Hof Ter Smissen. Het scherp van de snee is al helemaal afwezig wanneer de moderator en/of de debaters uitgeblust of ingedut blijken. Ook dat is de voorbije zondagen al herhaaldelijk voorgevallen.

Onder het motto : ‘er mag ook al eens gelachen worden in een serieus programma’ is de vlot bekkende sportverslaggever gepromoveerd tot zittende stand-up-comedian die hilarische beeldjes mag becommentariëren. Allemaal zeer interessant en relevant ! Als informatie- en duidingsmonument van de publieke omroep dat het maatschappelijk debat echt wil aanzwengelen, stelt De Zevende Dag nog steeds teleur. In deze korte beschouwing laat ik bewust de sportgerelateerde, muzikale, en andere intermezzi en uitsmijters achterwege. De Zevende Dag wil zich immers een ander profiel (zie hoger) aanmatigen.

Is dat nu echt zo moeilijk om bijvoorbeeld zeven of acht boeiende mensen met enig homo universalis gehalte en een gegronde visie op mens en maatschappij rond een tafel te brengen en gedurende anderhalf uur een scherp en diepgaand debat te doen voeren over een aantal thema’s die echt actueel en relevant zijn ? Ik vermoed dat het VRT-management de voorlaatste zin van dit stuk al te lang vindt.

Wouter Hessels Docent media & maatschappij Erasmushogeschool Brussel – departement RITS