Ann Peuteman

Erop of eronder

De Open VLD maakt zich op voor een sprong in het diepe.

Alexander De Croo is een broekje. Jong, politiek onervaren en pas vier maanden voorzitter van de Vlaamse liberalen. Toch weet hij wat hij wil. Opvallend goed zelfs. Als nieuwkomer is hij ook nog niet zo verknocht aan de macht als sommige van zijn partijgenoten, en dus is regeringsdeelname voor hem geen must.

Integendeel. Kort na de Vlaamse verkiezingen van vorig jaar zette hij zijn naam al onder een open brief waarin een lans werd gebroken voor het vertrek uit de kwakkelende federale regering. ‘We zijn op zich niet tegen verdere regeringsdeelname, maar wel als de partij aan handen en voeten is geketend en daarvoor in 2011 afgestraft dreigt te worden’, zei hij daarover in Knack. Hij was toen nog gewoon de zoon van Herman De Croo, en het kwam niet bij hem op om zelf al een gooi naar het partijvoorzitterschap te doen.

Een paar maanden later veranderde hij plots van gedacht. Hij deed toch mee aan de voorzittersverkiezing en won ze nog ook. Dat was allesbehalve het droomscenario van de oude getrouwen in de partij, maar zij troostten zich met de gedachte dat de nieuwe voorzitter wel zou bijdraaien zodra hij met de grote jongens mee mocht spelen, en dan vanzelf in hun spoortje zou lopen.

Ondertussen is echter gebleken dat De Croo niet snel onder de indruk is. Niet van de oude rotten in zijn partij, en niet van geslepen onderhandelaars als Jean-Luc Dehaene. Heel pragmatisch en zakelijk stuurt hij de partij een duidelijke, donkerblauwe richting uit.

Zijn richting. En nog altijd vindt hij dat de Open VLD niet te allen prijze in de federale regering mag blijven zitten. Afgelopen week waarschuwde hij de coalitiepartners zelfs dat hij zijn partij uit de federale regering zal terugroepen als er tegen donderdag geen oplossing is voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Op de een of andere manier klonk dat spierballengerol net iets geloofwaardiger dan de dreigementen die voormalig minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht de voorbije jaren geregeld uitsprak.

De Croo wil dat zijn partij eindelijk een stempel kan drukken op de federale regering. Door de schade die de economische crisis heeft aangericht op te ruimen, bijvoorbeeld, en door de pensioenproblematiek aan te pakken. Alleen op die manier kan de Open VLD vermijden dat ze bij de federale verkiezingen van volgend jaar nog eens onderuitgaat. Maar zolang B-H-V als een zwaard van Damocles boven de meerderheid bungelt, komt er van enig krachtdadig beleid niets in huis.

Dan nog liever vervroegde verkiezingen. Al zouden die voor de Vlaamse liberalen, die volgens de peilingen nu pas aan een bescheiden remonte begonnen zijn, een sprong in het diepe betekenen. Zeker als zij verantwoordelijk zouden zijn voor de val van de regering.

Maar wat heeft Alexander De Croo uiteindelijk te verliezen? Nog een jaar meedraaien in een verlamde regering waar zijn ministers amper uit de verf komen, zou wellicht nog schadelijker zijn.

Bovendien zou een nieuwe verkiezingsnederlaag hem over een jaar persoonlijk worden aangewreven terwijl hij nu nog heel wat krediet krijgt. De komende weken is het dus erop of eronder. Zowel voor de Open VLD als voor Alexander De Croo.

Ann Peuteman

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content