Zeikmeisje

De tragiek van het gemanipuleerde kindsterretje…

Het hek is van de dam. Een verlichte Nederlander heeft zijn kind ingefluisterd dat er zoiets als ‘het recht om je dromen waar te maken’ bestaat. De mediadeals zijn gemaakt, de contracten voor exclusieve reportages getekend. De veertienjarige Laura Dekker, die geen genoegen nam met een i-phone maar plots haar zinnen had gezet op de titel ‘jongste-solozeilster-rond-de- wereld’, vertrekt. Voorlopig niet alleen, want papa Dekker wou mee in de spots bij de kick-off naar Portugal. Nog even de peperdure apparatuur testen, de camera’s richten en hup de show kan op de rails.

De wereld wil graag geloven dat dit een overwinning is. Al was het uit nostalgie naar dat ene moment dat we allemaal jeugdige overmoed in ons droegen en naïef genoeg waren om te denken dat niets of niemand ons zou remmen. Zelfs ons eigen kunnen niet.

Slimme reclamemakers spelen vaak in op onze gevoeligheid voor kinderlijke hoop. Ze weten bijvoorbeeld dat we meer geld geven wanneer in een derdewereldspotje een jongetje met een prehistorische beenprothese breedlachend in de camera zegt dat hij later voetballer wordt. Die droom gunnen we hem, vooral omdat hij verder niets heeft om zich aan vast te klampen. Maar de glans in de ogen van dat jongetje, heb ik bij Laura Dekker nog nooit gezien. De tragiek van het gemanipuleerde kindsterretje druipt van haar af.

Na een jaar media-aandacht loopt ze wat blasé naast haar zeiljacht ‘Guppy’ te poseren voor de verzamelde wereldpers. Ze geeft voorlopig geen interviews want haar manager wacht het hoogste bod af voor haar exclusieve verhaal. Er is een stichting opgericht, de World Ocean Life Foundation, voor sponsorgeld. Ik zou er bijna een nobel doel achter vermoeden. Een heel team zit klaar, beantwoordt mails en pent haar weblog vol. Vast inclusief de go for it-berichten die fans achterlaten op haar site. Alsof het een daad van anarchie betrof. Een verwende puber als ‘zeilmeisje’ is plots hun vrijheidsheld.

Zeikmeisje! Ik zou haar kunnen haten. Al was het omdat de aandacht die ze voor haar luxeprobleem opeist ons het zicht belemmert op echte issues. Elke camera die op haar gericht staat, laat kindsoldaten en mishandelde meisjes in de steek. Natuurlijk kan Laura er niets aan doen dat het makkelijker is om sponsoring te werven voor een muzikaal onderlijnd verslag van haar zeiltrip dan om fondsen te werven voor een documentaire over genitale verminking. Natuurlijk is ook zij slachtoffer van de verwachtingen die zowel papa’s businesspartners als het grote publiek koesteren.

Er werd, nadat ze van huis was weggelopen en even spoorloos zat te wezen op een tropisch eiland, geconstateerd dat ze over voldoende maturiteit beschikte om de expeditie aan te kunnen. Welke test buiten de realiteit zal echter de schade kunnen inschatten die de onmetelijke eenzaamheid op haar tocht in haar sociale ontwikkeling teweegbrengt? Hoe vindt ze na het avontuur ooit weer aansluiting bij de banaliteit van het bestaan? Hoe zal ze omgaan met de abrupte desinteresse voor haar persoon die zal optreden? Met de ongenadige sloop die zal worden ingezet als ze mislukt? Want laten we eerlijk zijn: de helft van wie haar volgt, houdt stiekem de vingers gekruist dat Dekker bakzeil haalt.

Terwijl ik dit schrijf, ligt mijn dertienjarige dochter te slapen op de bank als een schipbreukeling. Gisteren was ze jarig. Ze wou per se een slaapfeest met haar vrienden. Natuurlijk beschikte de bende over de maturiteit om heel de nacht wakker te blijven, met een sociaal nefaste mix van verveling en vermoeidheid tot gevolg. Maar op Netlog schreven ze wel ‘Super feest!!!!!’. Ik ben vooral blij dat het niet op volle zee plaatsvond.

Maar het was wel mooi, hoe ze de hele nacht wachtten op het leven dat beloofde los te barsten in alle hevigheid. Ik wacht nog altijd. Onvervuldheid is de sterkste drive. Het zijn perverse mensen die nu professioneel en financieel parasiteren op de droom van een kind.

Chris van Camp