Superrechters

Bij het gerecht van Dendermonde zitten ze met de handen in het haar: vakantie! De ergste periode van het jaar.

Bij het gerecht van Dendermonde zitten ze met de handen in het haar: vakantie! De ergste periode van het jaar.

Niemand om aan te klagen, niemand om te vervolgen, niemand om te veroordelen, niemand om op te sluiten, en niemand om te laten ontsnappen. In andere gerechtshoven worden die maanden soms gebruikt om wat van de achterstand weg te werken, maar in Dendermonde ís er geen achterstand.

Integendeel, er is voorsprong, de criminelen kunnen er hun rechters niet bijhouden, er zijn al mensen veroordeeld voor een misdaad die ze nog moeten plegen. En dat ze niet de hele Belgische bevolking achter slot en grendel steken, is meer om logistieke dan om legistieke redenen.

Dat komt ervan als men een beroep doet op superrechters die 99 zaken per zitting afhandelen, zoals politierechter Peter D’Hondt. Van lieverlee is D’Hondt dan maar zelf de straat opgetrokken. Springt te pas en te onpas midden op de rijweg, en houdt daar met opgeheven arm allerlei voertuigen tegen om vervolgens hun bestuurder op de bon te slingeren.

Dat is hem onlangs slecht bekomen toen hij aan een verkeerslicht in Aalst met zijn Mercedes décapotable een Porsche Carrera had klemgereden. D’Hondt wipte uit zijn wagen, tikte op de ruit van de Porsche, en toen die langzaam naar beneden gleed, duwde hij zijn magistratenkaart onder de neus van de boze chauffeur, die hij helaas te laat herkende: Mireille Schreurs!

D’Hondt was even van zijn melk, maar kon niet meer terug: ‘Ik ben politierechter D’Hondt, officier van politie en gerechtigd om inbreuken op het verkeersreglement vast te stellen en te laten verbaliseren. U reed 85 waar maar 30 gereden mag worden. Dat gaat u een aardige duit kosten.’

Mireille Schreurs bekeek D’Hondt van kop tot teen, deed weinig moeite om haar minachting te verbergen, en blafte terug: ‘Hoe weet gij dat?’

‘Omdat ik achter u reed en mijn snelheidsmeter 85 per uur aangaf.’

‘Momentje.’

Schreurs rommelde even in de handtas naast haar op de passagiersstoel, haalde daar haar eigen magistratenkaart uit, en stak die op haar beurt onder de neus van Peter D’Hondt:

‘Ik ben politierechter Schreurs, officier van politie en gerechtigd om inbreuken op het verkeersreglement vast te stellen en te laten verbaliseren. U reed 85 waar maar 30 gereden mag worden. Dat gaat u een aardige duit kosten.’

Daarna sprong het licht op groen, schreurde Schreurs weg, en liet de verbouwereerde Peter D’Hondt midden op het kruispunt achter. Waar hij drie tellen later omver werd gereden door een marktwagen van ‘De Rijdende Kip’.