Vrije Tribune

‘Steeds meer mensen voelen zich niet meer thuis op de Prides’

Vrije Tribune Hier geven we een forum aan organisaties, columnisten en gastbloggers

‘De politieke recuperatie en de commerciële kaping van de Prides zijn een probleem’, schrijven achttien verenigingen vandaag. ‘Ook de Belgische regeringspartijen laten zich graag van hun meest inclusieve kant zien, maar bouwen tegelijk gesloten instellingen waarin uitgewezen gezinnen worden vastgezet.’

Er schort al jaren iets aan de Prides. Een veel gehoorde kritiek is dat Prides verworden zijn tot decadente feesten, en de oorspronkelijke politieke boodschap verloren is gegaan. Voor ons is er, behalve de uit de hand gelopen commerce, niets decadents aan de Prides. Waar het wel mis gaat, is bij de politieke recuperatie en de commerciële kaping van het gebeuren dat altijd al tegelijk om protest en feest draaide.

Steeds meer mensen voelen zich niet thuis op de Prides.

En dat feest, dat was oorspronkelijk allesbehalve een commercieel gebeuren. Prides ontstonden als herdenkingen van de Stonewall rellen uit 1969, waarbij de LGBTQIA+ gemeenschappen voor het eerst terug vochten tegen politiebrutaliteiten en discriminatie. Het uitgangspunt van die eerste Prides was dus vooral protest, maar tegelijk waren ze ook een feest voor alle verguisde, meestal weinig welgestelde groepen uit de samenleving die op vlak van genderexpressie of van seksueel en relationeel gedrag uit de boot vielen.

Van dat alles blijft nu weinig meer over. Niet omdat al die problemen vandaag zijn opgelost, maar omdat de Prides vlaggenschepen zijn geworden voor de zogenaamde liberaaldemocratische naties: het zijn evenementen geworden waar politici met hun openheid staan te koketteren, de politie voor de gelegenheid haar schattigste puppies bovenhaalt, en allerlei commerciële instanties met de regenboogkleurtjes te koop lopen.

Prides draaiden altijd al tegelijk om protest en feest.

Een toenemend aantal LGBTQIA+ personen voelt zich niet langer thuis op dergelijke Prides. Deze oorverdovende goednieuwsshow is namelijk niet onze dagelijkse realiteit. Die realiteit blijft doordrenkt van patriarchale heteronormativiteit en discriminatie op basis van andere delen van onze identiteit, zoals huidskleur, afkomst, geloofsovertuiging, leeftijd, opleiding, klasse of beperking.

Een Pride draait niet in de eerste plaats om stemmenronselarij, commerce en toerisme, maar is een evenement waarop de LGBTQIA+ gemeenschappen hun bekommernissen en verwezenlijkingen kunnen uitdrukken op hun eigen manier. In de laatste maanden vonden er daarom onaangevraagde, autonome protesten plaats op Prides over de hele wereld, ook tijdens de Pride in Antwerpen vorige week. Eén van de belangrijkste boodschappen: de LGBTQIA+-rechten en -kansen die we verworven hebben, moeten er zijn voor iedereen, en mogen niet gebruikt worden om uitsluiting van anderen te bevorderen of verdoezelen.

De oorverdovende goednieuwsshow is niet onze dagelijkse realiteit.

Via ‘pinkwashing‘ gebeurt dit helaas wel: verschillende partijen en regimes camoufleren de discriminatie tegen bepaalde groepen, door als afleidingsmanoeuvre de eigen openheid van geest inzake holebi- en transgenderrechten naar voren te schuiven. Door zich op die manier te profileren, wenden dezelfde politici die zichzelf eerder op de borst sloegen voor het verdedigen van holebi- en transgenderrechten de aandacht af van het racisme en de discriminatie ten opzichte van andere minderheidsgroepen in de samenleving. Pinkwashing is dus niet meer dan een PR-strategie waarvan autoritaire regimes en kapitalistische bedrijven dankbaar gebruik maken om de aandacht af te leiden van onderdrukking en exploitatie.

Israël wendt deze tactiek bijvoorbeeld al jarenlang aan om zo hun mensenrechtenschendingen achter een roze waas te verstoppen. Door zich voor te doen als land waar alle LGBTQIA+’s welkom zijn, wordt de publieke perceptie gevormd, zonder veel belang te hechten aan wat er daarnaast gebeurt: de bezetting en kolonisatie van de Palestijnse gebieden, en de eerder beperkte veiligheid en acceptatie die LGBTQIA+ personen in werkelijkheid genieten in Israël. Zo werd de Pride in Tel Aviv al verschillende malen aangevallen door ultraorthodoxe manifestanten en worden Palestijnse holebi’s en transgenders door de Israëlische staatsveiligheid gechanteerd om informatie door te spelen in ruil voor geheimhouding van hun seksuele- of genderoriëntatie.

Netta is de verpersoonlijking van de Israëlische pinkwashingmachine, die zelfs door de Israëlische premier Netanyahu als de ideale ambassadrice is gedoopt. Netta’s propagandamachine is maanden voor Eurovisie begonnen met sociale mediacampagnes via de #metoo beweging. Door haar “body positive” boodschap kon ze eveneens binnensluipen in de LGBTQIA+ gemeenschappen die gevoelig zijn voor thema’s als deze. Zo konden haar verhaal en lied zich, maanden voor het Eurovisiesongfestival, in de hoofden nestelen van specifieke Eurovisie-doelgroepen en zo het idee verspreiden van een erg vrouw- & LGBTQIA+-vriendelijk Israël. Haar aanwezigheid op Pride Night werd zo bijvoorbeeld reeds aangekondigd nog voor ze het Eurovisiesongfestival won.

De Belgische regeringspartijen laten zich graag van hun meest inclusieve kant zien, maar bouwen tegelijk gesloten instellingen waarin uitgewezen gezinnen worden vastgezet.

Ook in België wordt de tactiek van pinkwashing steeds meer gebruikt. De regeringspartijen laten zich graag van hun meest inclusieve kant zien, terwijl ze tegelijk gesloten instellingen en woningen bouwen waarin uitgewezen gezinnen worden vastgezet, via vrijhandelsakkoorden corrupte regimes en malafide bedrijven vrij spel geven, en een communicatiestijl van verwijten, zelfbeklag en opschepperij cultiveren. De #loveislove-boodschap wordt de wereld in gestuurd op de kap van de LGBTQIA+ gemeenschappen, al blijkt dit in de praktijk enkel gericht te zijn op de welgestelde burger en het eigen electoraat. Legitiem protest wordt door de meerderheidspartijen en de media weggefilterd in gepolariseerde, sensatiebeluste berichtgeving. Hierdoor wordt intersectionele solidariteit met andere onderdrukte groepen steeds moeilijker.

Als activisten die strijden tegen onderdrukking, racisme en homo- & transfobie, en opkomen voor gelijke rechten en kansen, vinden we de komst van Netta op de Pride Night erg misplaatst en getuigen van weinig bereidheid te werken aan een inclusieve, coöperatieve samenleving. Door bedrijven, banken, politieke partijen en politie op te nemen in de parade, wordt de illusie gecreëerd dat iedereen welkom is, terwijl dat in de praktijk niet het geval is. Entiteiten die anderen uitsluiten of uitbuiten, hebben ons inziens geen plaats in een parade die inclusiviteit en samenwerking in het vaandel draagt.

Prides zijn plaatsen waarin ieders identiteit veelvuldig aanwezig moet kunnen zijn.

De organisatoren van de Prides hebben hier een belangrijke verantwoordelijkheid: zij moeten garanderen dat Prides plaatsen zijn waar ieders identiteit veelvuldig aanwezig kan zijn, waar vieren en protesteren hand in hand gaan, waar pinkwashing actief geweerd wordt, en vooral waar solidariteit meer inhoudt dan rechten voor autochtone, welgestelde LGBTQIA+’s. Dat is waar de toekomst van de Prides ligt.

De volgende verenigingen ondertekenden deze opiniebijdrage:

Antwerp for Palestine – Palestina Solidariteit vzw – Queer It Up – BOEH! – Non-Binary Belgium – Queers Support the Refugees BXL – Platform voor Gendervrijheid vzw – Girls go BOOM – Ella vzw – IWW Belgium – Out Loud – Masala – Fat-Positivity Belgium – L-Salon – Bite Back vzw – Furia vzw – Vrede vzw – Victoria Deluxe vzw

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content