Politieke partij zkt. kiezers

In de Wetstraat vinden ze het zo langzamerhand tijd worden om de band met het publiek weer aan te halen.

Theatergroep zoekt publiek. De Zevende Dag zoekt publiek. Vlaamse musical zoekt publiek. Het is maar een kleine greep uit de vele oproepen die het voorbije jaar in kranten, op televisie en op het internet werden gelanceerd. Allemaal in de hoop dat mensen zich daardoor aangesproken voelen, zich uit hun luie stoel hijsen en naar een televisiestudio of theaterzaal rijden. Je zou je kunnen afvragen of dat publiek dan niet vanzelf komt, of producenten er echt zelf naar op zoek moeten gaan. Blijkbaar wel. Zeker als ze aan hun beproefde recept sleutelen of iets nieuws willen uitproberen.

Ook in de Wetstraat vinden ze het zo langzamerhand tijd worden om de band met het publiek weer aan te halen. Niet voor niets zijn er over precies een jaar – alweer – cruciale verkiezingen. De hoofdrolspelers kennen we al: bij CD&V wordt dat Kris Peeters en bij de N-VA dan toch Bart De Wever – of wat had u gedacht? – de socialisten hebben Johan Vande Lanotte en witte frauderidder John Crombez, en bij de Open VLD is Maggie De Block op dit moment het populairst. Terwijl iedereen maar blijft ontkennen dat de campagne al is begonnen, wordt her en der ook al een partijprogramma opgesmukt via operaties die opzwepende namen als Innesto of Het Vlaanderen van Morgen mee hebben gekregen. Ondertussen zijn ook al de catering en het entertainment besteld voor alle ideologische en andere congressen die er straks aankomen. Nu alleen het publiek nog.

‘Elk volk krijgt de regering die het verdient’, zei de Franse filosoof Joseph de Maistre. Net zoals elke politieke partij het kiespubliek krijgt dat ze verdient. Want mocht u daaraan twijfelen: een publiek kiest zijn partij, en niet andersom. Al kan een alerte politicus de zaak natuurlijk wel wat naar zijn hand zetten. Zo is het echt geen toeval dat zo veel Belgen van allochtone afkomst voor de PS kiezen. Die partij had al aandacht voor hun verzuchtingen toen de meeste andere nog niet doorhadden dat daar veel stemmen te rapen vielen.

Met peilingen die voor haast alle Vlaamse partijen weinig goeds voorspellen, is het dus geen slecht idee om vast op zoek te gaan naar een nieuw gehoor. Maar hoe doe je dat zonder dat oude getrouwen – mensen met een seizoenabonnement, zeg maar – halfweg de voorstelling opstappen omdat ze die al te modern of experimenteel vinden? Daar zal in elk geval meer dan vijf minuten lef voor nodig zijn, want dit keer zal de campagne echt wel ergens over moeten gaan. Geen soort kanseliersverkiezing op 25 mei 2014, en in weer een communautaire krachtmeting hebben veruit de meeste partijen ook al geen zin. Veel Vlamingen hebben nu ook wel wat anders aan hun hoofd. Hun kind in een goede school ingeschreven krijgen, bijvoorbeeld, of de zoveelste reorganisatie van hun bedrijf overleven.

Als de traditionele Vlaamse partijen straks wel erg bescheiden scores behalen, zoals hen nog altijd wordt voorspeld, zal dat niet zijn omdat de zesde staatshervorming nog niet helemaal is uitgevoerd of omdat zo veel Vlamingen op een zevende zitten te wachten. Nee, dan is dat simpelweg omdat de kiezers eindelijk wel eens willen weten hoe ernstig de situatie is en wat de overheid daar concreet aan denkt te doen. In tijden van crisis hebben weinig mensen zin in een opvoering van Wachten op Godot, hoe eigentijds dat misschien wel op scène wordt gebracht. Dan hebben ze eerder behoefte aan iets échts. De Vlaamse partijen kunnen dus maar beter snel aan een geloofwaardig scenario beginnen te schrijven. Anders zouden de mensen straks wel eens massaal uit het theater kunnen wegblijven.

Ann Peuteman