De miljoenen rozen die op Valentijnsdag geschonken worden, zijn geen cadeau voor het milieu. Naast duizenden tonnen CO2 brengt de industrie ook groot water- en pesticidengebruik met zich mee.
Het Amerikaanse tijdschrift Scientific American geeft een overzicht van de milieueffecten van al dat romantisch geweld op 14 februari. “Te beginnen met het klimaat”, stelt het artikel. “De meeste rozen in de Verenigde Staten en Europa zijn geïmporteerd uit warmere klimaten. Het vlieg- en wegtransport om ze tot in onze bloemenwinkels te krijgen, leidt tot de uitstoot van duizenden tonnen CO2-uitstoot in de atmosfeer.”
De 100 miljoen rozen die speciaal voor Valentijn in de VS gekweekt worden, zouden alleen al goed zijn voor een CO2-uitstoot van 9000 ton. De rozen hier kweken in serres is ook geen oplossing: uit een onderzoek in 2007 door de Britse Cranfield University bleek dat daarvoor nog meer energie nodig is dan voor bloemen uit bijvoorbeeld Kenia.
Water en pesticiden Ook de kweek zelf is verre van milieuvriendelijk. De bloementeelt leidt tot een hoog waterverbruik, en er zijn ook aanzienlijke hoeveelheden pesticiden nodig om de rozen perfect te krijgen. De sproeimiddelen zijn schadelijk voor de arbeiders in de plantages en voor het lokale milieu. Dat milieu wordt ook aangetast door de grootschalige bloemenkwekerijen, die de plaats innemen van bossen en draslanden.
Het milieu is dus beter af met een romantisch liefdesgedicht dan met een bos rozen. Wie toch absoluut een bloemetje wil, kan volgens Milieucentraal.nl beter kiezen voor seizoensbloemen zoals chrysanten of tulpen, of bloemen met een eco- of fairtradelabel. Beter is ook een potplantje: dat gaat bij goede verzorging veel langer mee dan snijbloemen. (IPS/KS)
