Rovers sturen de vorming van de kleurrijke patronen op de huid van pijlgifkikkers.
De gifkikkertjes uit het Amazonewoud blinken uit in kleurrijke patronen, die moeten signaleren dat ze giftig zijn, om te vermijden dat er aan hen gepikt wordt. Het heeft geen zin in gif te investeren als je toch wordt aangepikt, want dan dreig je toch te sterven. Er zijn dus waarschuwingen ontstaan, die maken dat vogels voorzichtig zijn als ze een kleurrijke kikker zien.
Maar het is niet zo eenvoudig als gedacht. De voedingsstrategieën van vogels bepalen, volgens het vakblad American Naturalist, mee hoe de kikkerkleuren evolueren. Zo kunnen exemplaren van eenzelfde kikkersoort in één stuk van het woud gele strepen hebben, en elders groene vlekken. Ze imiteren daarbij de kleuren van andere kikkersoorten in hun omgeving.
De logica daarachter is dat een uniform kleurpatroon in een gebied een betere bescherming tegen rovers biedt, omdat gevarieerde kleuren meer ‘experimenten’ van vogels uitlokken, waarbij die af en toe eens gaan proberen of iets nu al dan niet gevaarlijk is. Met iets wat ze goed kennen als gevaarlijk, is dat minder het geval.
Daardoor ligt er een sterke selectiedruk op de kikkers om er in een bepaald gebied zo ‘hetzelfde mogelijk’ uit te zien.
Opvallend was dat een afstand van 10 kilometer in het woud volstond om verschillende kleurschakeringen te laten ontstaan. Het systeem is dus héél gevoelig. (DD)
