Het hart van een python kan op enkele dagen tijd liefst 40 procent in omvang toenemen. Dat bevordert een snelle vertering van de prooi, die natuurlijk niet mag beginnen te rotten voor hij is verwerkt.
Slangen zijn notoire luiwammesen. Het grootste deel van hun tijd hangen ze, of liggen ze te niksen. Dat geldt zeker voor wurgslangen zoals pythons, die dikwijls maandenlang niets eten. Maar als ze een prooi te pakken krijgen, is het een dik beest dat ze integraal verorberen, in één stuk.
Slangen kunnen geen stuk van een prooi bijten, dus moeten ze hun prooi volledig opzwelgen – ze hebben daar aangepaste kaakstructuren voor. Tijdens de inactieve periode bouwt een slang een deel van haar activiteiten af, waardoor ze energie bespaart. Maar na een maaltijd wordt alles weer in gang gezet. Zo kan het hart van een python op enkele dagen tijd liefst 40 procent in omvang toenemen. Dat bevordert een snelle vertering van de prooi, die natuurlijk niet mag beginnen te rotten voor hij is verwerkt. De hartcellen vermenigvuldigen zich niet, maar nemen gewoon in omvang toe – een procedure die sneller gaat dan celdeling.
In het vakblad Science lichten wetenschappers het proces toe, waarmee het hart groter wordt gemaakt. Het steunt gedeeltelijk op speciale vetmoleculen in het bloed. Die bevorderen de groei van de hartcellen. Tegelijk verhoogt de productie van transportcellen voor vet, en van hartbeschermende enzymen. De slang gaat dus tijdelijk in overdrive, althans naar haar eigen normen.
Er wordt nu onderzocht of dit mechanisme bruikbaar zou kunnen zijn in de menselijke geneeskunde, om hartschade te bestrijden. (DD)
