Onze voorouders waren al instrumenteel in het uitroeien van grote roofdieren.
Het is onwaarschijnlijk welk een vreselijke impact onze soort op vooral de grote dieren in onze leefomgeving heeft. We hebben de jongste eeuwen vinvissen, neushoorns, tijgers en leeuwen zo goed als volledig in de vernieling gejaagd, en er zijn aanwijzingen dat hetzelfde duizenden jaren geleden gebeurd is met mammoeten en reuzenbuideldieren.
Een ontnuchterend verslag van een onderzoek in Science trekt het trieste plaatje door naar onze rechtstreekse voorouders, naar Homo erectus, de soort die als eerste mens actief begon te jagen op de Afrikaanse vlaktes. Dat moet vanaf zo’n 2,5 miljoen jaar geleden gebeurd zijn.
Een miljoen jaar later was het gevolg blijkbaar al merkbaar op populaties van de spectaculaire sabeltandtijger, maar ook van otterachtige dieren met de afmetingen van een beer. Ze verdwenen geleidelijk, zoals blijkt uit hun geleidelijke verdwijnen uit het aanbod van fossielen in de regio.
Een vergelijkende analyse wijst uit dat in feite alleen soorten die puur van vlees leefden, zoals leeuwen en luipaarden, overleefden. De andere waren voor hun overleving waarschijnlijk minstens gedeeltelijk afhankelijk van karkassen, en aangezien de mens de overgang van vegetariër naar omnivoor waarschijnlijk via een tussenstap als kadaversnoeper maakte, moet er een intense competitie met andere soorten geweest zijn.
Toch blijft het voor een nuchtere geest moeilijk de relatief kleine mensenaantallen van toen te koppelen aan het verdwijnen van grote roofdieren. Het zal wel eerder een samenloop van omstandigheden geweest zijn, zoals dikwijls het geval is. (DD)
