Coywolven, coyhonden of gewoon coyotes doen hun intrede in Manhattan

Coyote of coywolf gefilmd in een park in New York © /
Rudi Rotthier

In New York krijgen parkgangers informatiebrochures over manieren om met coyotes om te gaan, en in de staat Michigan, langs de grens met Canada, wordt onderzocht waar het verschil zit tussen coyote, coywolf en wolf.

Over vele facetten van de coyote lopen de meningen uiteen, maar over een ding zijn de specialisten het wel eens. De coyote is aan een opmars bezig. In een ver verleden beperkte het dier zich tot de vlakten in het westen van Noord-Amerika. Elders werd het weggehouden door de wolven, die coyotes, in het Nederlands ook prairiewolven genoemd, doodden als ze hun territorium betraden. Maar de mens doodde de wolven en zo konden de coyotes aan hun expansie beginnen, ontstond er een westelijke en oostelijke coyote, en die oostelijke coyote bereikt nu steeds vaker de stad. In de jaren 1930 werd het dier in het uiterste noorden van de staat New York gesignaleerd. In de jaren 1980 was het in de hele staat New York aanwezig. Vroege jaren negentig werd het gefotografeerd aan de buitenkant van New York City, in 2010 werd er een gespot in de tunnel richting Manhattan en sindsdien worden in hartje New York geregeld coyotes gesignaleerd en wordt af en toe een coyote gevangen. In 2012 werden de eerste coyotepuppies in een park van New York geboren, en is er dus minstens een nest. Vrijwilligers van het Gotham Coyote Project installeren camera’s die de aanwezigheid van de coyotes in kaart moet brengen.

Een coyote in New York, zoals vastgelegd door de camera's van het Gotham Coyote Project
Een coyote in New York, zoals vastgelegd door de camera’s van het Gotham Coyote Project© /

Die aanwezigheid is nog geen groot probleem, aangezien coyotes mensenschuw zijn, maar bedelgedrag zou toenemen, en onlangs heeft een golfer inspuitingen tegen hondsdolheid gekregen nadat een coyote langs zijn blote been kwam schuiven. Er is ook een ander probleem. Coyotes zijn tuk op huisdieren, zoals (liefst niet te grote) honden of katten. De sporadisch zichtbare aanwezigheid van coyotes leidt tot ongerustheid en oproepen aan parkwachters om de beesten weg te halen. Voorlopig bestaat de politiek van New York erin de coyotes te laten blijven. De dieren vinden voedsel dat hen in de stad vasthoudt – ze zullen, nemen de wachters aan, niet goedschiks weer ophoepelen, integendeel, er zullen er steeds meer zijn. Met aanplakbiljetten en brochures maakt men aan bewoners duidelijk wat te doen. Geen schrik hebben. Geen honden alleen buiten laten. Vuilzakken sluiten. De hond of kat niet buiten voederen. Het vogelvoedselbakje niet op een bereikbare plaats zetten.

Bofkont met schrik

Dat moet een deel van de boodschap zijn, zei Sarah Grimké Aucoin, hoofd van de parkwachters, onlangs in een gesprek met The New York Times. “Het is uitzonderlijk dat je ze ziet. Mensen zullen gealarmeerd zijn, misschien zelfs wat bang. Maar: ‘Je bent een bofkont. Geniet ervan hoe speciaal dit is’.”

In heel Canada worden jaarlijks 2 tot 3 coyotebeten gesignaleerd, tegen duizenden hondenbeten. Het gevaar is beperkt, maar Aucoin maakt zich er wel zorgen over dat de coyotes op termijn echt aan mensen gaan wennen, op grotere schaal gevoed worden en met bedelgedrag of beddreigend bedelgedrag wel hinderlijk worden.

De huidige bezorgdheid bij bewoners wordt aangescherpt door het formaat van de dieren, dat aanzienlijk groter is dan dat van de meer bekende westelijke coyote. Het zit, volgens sommigen, ongeveer halfweg tussen wolf en westelijke coyote, qua formaat, qua groepsgedrag en ook qua geluid.

Dat zou er volgens sommige biologen mee te maken hebben dat oostelijke coyotes nogal wat genetisch materiaal delen met wolven en honden. Volgens Javier Monzon, een bioloog die onderzoek naar de oostelijke coyote verrichtte en die ook verbonden is aan het Gotham Coyote Project, bevat die ongeveer 10 procent genetisch materiaal van de hond en telkens 13 procent van de oostelijke wolf en de grijze wolf. Er blijft dan 64 procent genetisch material van de coyote over.

‘Bedrieger’

Vele biologen en vooral parkopzichters houden niet van de term coywolf, omdat die gevaar en een referentie naar de weerwolf suggereert, en omdat die naar een dier verwijst dat de helft van het een en de helft van iets anders is. Dat is in dit geval niet zo. Volgens Monzon zouden we ook kunnen spreken van de coyhond. Hij heeft het liever gewoon over de oostelijke coyote.

In Michigan wordt de coywolf ook onderzocht. Daar kwam men tot een veel kleinere genetische afwijking. Een onderzoek zou erop wijzen dat in het begin van de jaren 1900 een coyote had gepaard met een wolvin, en dat de kroost van die ene wolvin het genetisch materiaal van de oostelijke coyote licht heeft veranderd. Ook daar is er sprake van verandering van formaat en gedrag, al valt niet uit te sluiten dat het een excuus van jagers is om op beschermde wolven te jagen en te doen alsof men dacht dat het coyotes waren. Onder wetenschappers is er geen eensgezindheid. Coyote expert Stan Gehrt, gespecialiseerd in de ecologie van wilde dieren en als professor verbonden aan Ohio State University, zegt dat hijzelf geen verschil ziet tussen oostelijke en westelijke coyotes. “Indianen noemden de coyote destijds de bedrieger, en zegden dat het dier de mogelijkheid had om van vorm te veranderen. Voor mij is die genetische diversiteit een manier om ons weer beet te nemen, en om hun vroeger statuut van bedrieger eer aan te doen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content