Paul Marchal: “Tot op het bot gegaan”

Het is dit weekend 20 jaar geleden dat An en Eefje ontvoerd worden door Marc Dutroux. Meer dan een jaar later werden ze dood teruggevonden. Paul Marchal, de vader van An, blikt in de studio van VTM NIEUWS terug op die zware periode. “Ik zou alles opnieuw hetzelfde aanpakken”, zegt hij. “Ik weet niet of ik die politieke partij opnieuw zou oprichten. Ik wou ten gronde alles veranderen, dus dan heb je de politiek nodig. Maar dat is een beetje misgelopen. Soms heb ik wel eens gedacht dat ik de dingen beter anders had aangepakt, minder tegen schenen had geschopt.” “Maar mag een vader die zijn kind zoekt in de woestijn even roepen en tieren? Ik denk dat ik nog altijd hetzelfde zou doen. Ik zou nog altijd elke seconde en minuut gebruiken om mijn dochter te zoeken. Ik zou nog altijd roepen en tieren. En zou dat opnieuw doen mocht één van mijn kleinkinderen hetzelfde moeten overkomen.” In het onderzoek naar wat zijn dochter juist is overkomen, zijn er nog steeds onbeantwoorde vragen. “Ik ben tot op het bot gegaan”, zegt Marchal. “Maar ik heb mezelf beloofd dat ik zou geloven in de volksjury en me zou neerleggen bij het oordeel van het gerecht. Aan dat woord houd ik me dan ook.”

Het is dit weekend 20 jaar geleden dat An en Eefje ontvoerd worden door Marc Dutroux. Meer dan een jaar later werden ze dood teruggevonden. Paul Marchal, de vader van An, blikt in de studio van VTM NIEUWS terug op die zware periode. “Ik zou alles opnieuw hetzelfde aanpakken”, zegt hij. “Ik weet niet of ik die politieke partij opnieuw zou oprichten. Ik wou ten gronde alles veranderen, dus dan heb je de politiek nodig. Maar dat is een beetje misgelopen. Soms heb ik wel eens gedacht dat ik de dingen beter anders had aangepakt, minder tegen schenen had geschopt.” “Maar mag een vader die zijn kind zoekt in de woestijn even roepen en tieren? Ik denk dat ik nog altijd hetzelfde zou doen. Ik zou nog altijd elke seconde en minuut gebruiken om mijn dochter te zoeken. Ik zou nog altijd roepen en tieren. En zou dat opnieuw doen mocht één van mijn kleinkinderen hetzelfde moeten overkomen.” In het onderzoek naar wat zijn dochter juist is overkomen, zijn er nog steeds onbeantwoorde vragen. “Ik ben tot op het bot gegaan”, zegt Marchal. “Maar ik heb mezelf beloofd dat ik zou geloven in de volksjury en me zou neerleggen bij het oordeel van het gerecht. Aan dat woord houd ik me dan ook.”