Papa

Het is deze zomer stil geweest in de Beierse Alpen.

Geen gekweel uit de kelen van minimaal zes De Wevers, dat scheelt in geluidsoverlast. En in muzikaliteit. Niet op vakantie mogen gaan dit jaar maar wel een halve dag naar de Efteling, de kindjes De Wever mogen niet klagen.

Het leven van een staatsman is niet altijd gemakkelijk. Bart De Wever redt het land en leidt in dezelfde beweging de Vlamingen naar de onafhankelijkheid waarnaar ze al streven sinds 1302. Is sinds de val van de regering onafgebroken aan het werk, twintig uur op vierentwintig en zeven dagen op zeven. Bijna letterlijk gestorven aan de onderhandelingstafel. En als dank voor al die onverdroten en belangeloze inzet wordt hij in de media door tal van experts bestempeld als een deerniswekkende vader en als levende, zij het niet lang meer, antireclame voor de volksgezondheid.

Nu zijn politici van nature gruwelijke egoïsten. Alles draait om hen. Hun hele gezin, zo ze al niet vergeten dat ze er een hebben, moet in hun dienst staan en zich schikken naar hun agenda en naar elk van hun grillen. Als ze toevallig toch een keer thuis zijn, maken ze daarvan gebruik om al hun nukken en frustraties op hun huisgenoten uit te werken. En pas op als er toch twee dagen vakantie af kunnen, dan nodigen ze Het Laatste Nieuws nog uit, of sinds kort ook De Standaard, want als er iets is wat ze niet kunnen missen, dan is het de aandacht van de media waarover ze zo vaak zuchten. En het állerergste, echt het onverdraaglijkste van alles, komt de dag waarop ze hun functie verliezen. Dan hebben ze nog het lef om te verklaren dat ze wat meer tijd aan partner en kinderen gaan besteden. Alsof die daar dan nog om vragen. Krijgen ze ook nog de depressie van vader- of moeder-politicus op hun dak.

Politici, in hun verwaandheid en zelfingenomenheid, menen in alle oprechtheid dat de wereld rond hun navel draait. Ze doen ook niets om de privacy van hun gezinsleden te bewaren. Wel integendeel, ze pakken ermee uit zo veel en zo vaak als het hen nuttig lijkt. Ook in dat domein is de familie De Wever in korte tijd, en jammer genoeg, de primus inter pares geworden. Zijn huis, zijn auto, zijn kleer- en koelkast, zijn frituur… Alles wordt lang en breed en met foto’s in de kranten geëtaleerd. Wekenlang heeft Veerle Hegge, mevrouw De Wever, via een dagelijkse post-it in Het Laatste Nieuws iedereen laten meeleven met de schrijnende smart van haarzelf en haar kinderen, en dan komt Humo en interviewt over vijf bladzijden ‘de vrouw achter Bart De Wever’: een zekere Liesbeth Homans.

Hebt u ook een gezin? Kunt u zich indenken dat uw partner u via de krant smeekt om niet te vergeten dat een van de kinderen jarig is? Of meldt dat er één ziek is geworden? Of ‘in haar broek heeft gedaan’? Of vraagt wanneer hij eens bij papa mag gaan logeren, in de waan verkerend dat de echtscheiding al een feit is? U bent vader, u slaat nietsvermoedend Dag Allemaal open, en u leest daar zwart op wit hoe uw kinderen zich afvragen waarom hun mama met zo’n dikke vent getrouwd is. Wat doet u dan? Drie mogelijkheden: of zelfmoord, of echtscheiding plus onterving van die onbeleefde schobbejakken, of in tranen om vergiffenis smeken en proberen thuis opnieuw een plaatsje te bemachtigen. Meer opties zijn er toch niet? Jawel, Bart De Wever heeft er een vierde gevonden: koketteert er nog wat mee en gaat gewoon verder zoals hij bezig was. De plicht roept.

De eerste deskundige die het niet langer kon aanzien was Kathleen Van Brempt. Noemde De Wever een onwaardige vader. Kathleen kan daarover oordelen, want ze werd zelf een paar jaar geleden door De Morgen beschuldigd van het prostitueren van haar pasgeboren baby. Dat was nadat ze er voor politieke doeleinden mee had geposeerd in De Standaard Magazine.

Dé slechtste vader van het land is natuurlijk Wilfried Martens, toevallig ook politicus. Die vertelde niet eens ’s morgens aan zijn kinderen dat hij ’s middags zou trouwen. Met tante Miet dan nog, de grootste sloor aller tijden. Bij De Wever was het huwelijk ook wel op een diefje, snel-snel tussen twee vergaderingen in op een zaterdagmiddag, maar zijn kinderen werden tenminste nog mee naar de kerk gesleurd. Die van Martens hebben het blijde nieuws via de radio vernomen. Dat is toch nooit vertoond, zoiets? En de kinderrechtencommissaris maar slapen.

Martens getuigde ook zonder de minste schroom op televisie hoe hij destijds zijn dochter had verplicht haar moeder te vertellen dat hij van haar zou scheiden. En hoe hij in Brussel verder bleef vergaderen toen zijn zoon in Spanje een zwaar ongeluk had gehad. In De Standaard weerlegde hij vorige week wel dat hij niet meer omkijkt naar die zoon, die sinds dat ongeluk in een instelling verblijft: ‘Wat is dat nu? We bezoeken hem om de veertien dagen. En hij is altijd blij mij te zien.’

Zo iemand is hors catégorie, maar volgens Van Brempt is De Wever zeker nummer twee. In haar spoor ging zich opeens een peloton van de meest diverse specialisten met het geval-De Wever bezighouden. Met zijn psychische zowel als met zijn fysieke constellatie. En de diagnoses waren huiveringwekkend. Cardiologen voorspelden een spoedige dichtslibbing van alle aders en het stilvallen van de hartkleppen. Pulmonologen vonden het een wonder dat zijn longen in al dat vet nog konden functioneren, maar dat dit zonder oedeem zou kunnen, was uitgesloten. Een oftalmoloog was zeker dat door een teveel aan suiker volledige blindheid een kwestie van weken was. Een uroloog zag prostaatzwellingen, een oncoloog vermoedde op zijn minst een drietal tumoren, een dermatoloog weidde uit over het nefaste effect van deegwaren op huidporiën, een nefroloog schatte het aantal nu al aanwezige nierstenen op zes, en een hepatoloog besloot zuchtend dat hem geen remedies bekend waren tegen de foie gras in de buik van De Wever.

Dat was de voorwacht. Zij werden gevolgd door een bonte stoet van reumatologen, stomatologen, pedologen, radiologen, audiologen, virologen, bacteriologen, cranologen, frenologen, neurologen, dentologen, pathologen, farmacologen, gastrologen, entomologen, enzymologen, seksuologen en ornitologen. Hierna gaven Sonja Kimpen en Jeff Hoeybergs hun indrukken. En allen waren ze het over één zaak roerend eens: deze patiënt haalt het einde van het jaar niet. Zal zelf sneller gesplitst zijn dan Brussel-Halle-Vilvoorde.

De Wever heeft één troost: hij heeft alvast Michel Montignac overleefd. Daar mogen ze er in ’t Draakske eentje op drinken.

Koen Meulenaere