Opinie: De affaire-Descherp

Zes jaar geleden heette het in De Standaard nog dat Knack ‘een privé-oorlogje’ voerde tegen Siegfried Bracke. In die dagen mocht een VRT-verslaggever in De Morgen, zonder dat hij werd tegengesproken, zonder meer stellen dat Knack nazimethodes gebruikte.

Boel in de hoerenkast

Zes jaar geleden heette het in De Standaard nog dat Knack ‘een privé-oorlogje’ voerde tegen Siegfried Bracke. In die dagen mocht een VRT-verslaggever in De Morgen, zonder dat hij werd tegengesproken, zonder meer stellen dat Knack nazimethodes gebruikte.

Wat was er toen aan de hand? In dit blad had ondergetekende melding gemaakt van het optreden van Siegfried Bracke als moderator van een debat in Knokke-Heist en dat in opdracht van en dus betaald door Vlaams Belang. Knack had daar toen bij gezegd dat dit voor een journalist van de openbare omroep ontoelaatbaar was.

Siegfried Bracke was in die dagen nog de sterke man van de VRT-redactie en politieke king maker, en bijgevolg werd hij liefdevol in de armen gesloten door het Wetstraatwereldje. ‘Ach, een inschattingsfoutje van de Sieg’, daar kwam het zowat op neer.

Volgde nu eens een vrije tribunetje hier, en een interviewtje met de omroepjournalist daar, om dat ongelukje een beetje te duiden.
Maar kijk, vorig jaar verliet Siegfried Bracke de zijlijn en stapte zelf in het politieke veld. Alleen koos hij voor een foute partij, de N-VA. En meteen was het boel in de hoerenkast. Want mocht Siegfried Bracke vandaag als SP.A-Kamerlid zitting hebben, dan was het oud vuil dat hij nu naar het hoofd krijgt netjes in de gierbak gebleven.

Omdat iedereen in de Wetstraat al langer wist dat Siegfried Bracke een bijzondere relatie onderhield met SP/SP.A, de partij hand- en spandiensten verleende, én dat Valère Descherp het pseudoniem was waarvan de toenmalige VRT-journalist zich in het ledenblad Doén bediende.

Het zou zelfs geen verwondering wekken mochten sommigen van zijn collega’s hem destijds hebben gefeliciteerd voor de gevatheid van zijn sluikcolumn.

Wellicht hebben hoofdredacteuren van kranten, die nu schieten met scherp – scherp dat dagelijks wordt aangeleverd door de SP.A-top – er zich samen met Bracke nog vrolijk over gemaakt toen ze samen met hem alweer aan een sterrentafel zaten, uitgenodigd door de altijd gulle lobbyist Koen Blyweert.

Bij de SP.A vonden ze er destijds geen graten in – en vinden ze er nog altijd geen graten in, want de filière werkt nog steeds – dat een journalist van de openbare omroep eigenlijk voor de partij werkt. Nu plots wel. En er vallen daarbij zware woorden als journalistieke deontologie – een woord dat de laatste jaren de meest bizarre invulling krijgt.

Er zijn vandaag zelfs protesten tegen Bracke te horen van omroepjournalisten die een verleden hebben van ministerieel woordvoerder, of die ooit van een dankbare partij een prestigieuze buitenlandse opdracht kregen.

Er borrelt zelfs verontwaardiging op in commentaarstukjes en columns geschreven door politieke verslaggevers die een bevriend politicus die van een boek wilde bevallen graag hun pen leenden.

Bij enkelen ging de opofferingsgeest dan zo ver dat ze zich naar het buitenverblijf van de politicus haastten om aldaar diens kromme politieke wijsheden op te tekenen. Bij het Wettelijk Depot kunnen ze intussen een opslaghangar vullen met boeken van politici geschreven door Wetstraatjournalisten.

Ja, er zijn van die politieke journalisten die heel bijtend kunnen zijn, maar altijd met een gebit dat door anderen werd betaald.

Rik Van Cauwelaert