Op onderzoek naar het werk van Guy Mees

Een poging tot onderzoek en internationale context bij het werk van Guy Mees (**)

Mu.ZEE in Oostende probeert expo-gewijs een verschil te maken met onderzoeksprojecten van overwegend Belgische kunstenaars. Het is een legitieme keuze in het overdrukke aanbod in ons land dat meer en meer het Belgisch publiek verwent met tentoonstellingen van bekende internationale kunstenaars.Mu.ZEE heeft gelijk te poneren dat de laatste jaren de Belgische kunstscene zich internationaal meer profileert maar dat wil nog niet zeggen dat de Belgische kunstenaars op uitzondering van onze kanonnen zoals Luc Tuymans en meer recent Francis Alÿs nu écht meer bekendheid zouden genieten in dat buitenland. Ondanks vele inspanningen regeert en selecteert de kunstmarkt en zien we nog steeds op de grote internationale tentoonstellingen (onterecht) weinige Belgische présence.

Door het onderzoek in handen te geven van buitenlandse critici/curatoren wil Muzee de kans verhogen dat een oeuvre buiten onze grenzen aanspoelt.

De bedoelingen van het door Mu.ZEE ingehuurde Londense “FormContent” waarvan ook een Vlaming deel uitmaakt, zijn eerlijk, nobel en tegelijk flinterdun door (amper) drie werken van Guy Mees (1935-2003) in verband te brengen met dat van alhier weinig, zoniet onbekende jongere kunstenaars.

Invloed

De expo is (te) klein en bescheiden om op museaal niveau met een steekhoudend discours van wal te kunnen steken en dat is jammer voor het museum.

De zaal-brede presentatie toont werk van Joao Gusmao, Pedro Paiva, Ian Kiaer en Gyan Panchal dat soms perfect inwisselbaar zou kunnen zijn met het tegelijk poëtische, autonome, vrije , speelse en plaatsmarkerende werk van wijlen Guy Mees.

Guy Mees was een zeer teruggehouden kunstenaar die heel nauw betrokken was bij het reilen en zeilen van de Belgische kunst in de jaren zestig en zeventig. Hij is als het ware een kunstenaar voor kunstenaars en dat laat zich ook sterk voelen in het werk van bijvoorbeeld kunstenaars zoals Joëlle Tuerlinckx of Ann Veronica Janssens. Ze delen de artistieke intentie om met heel schaarse middelen uiterst broos en efemeer werk te maken dat een nauwe en intieme relatie opzoekt met de toeschouwer.

Niveau’s

Van Guy Mees is aan de inkom een foto te zien uit het begin van de jaren zeventig toen de kunstenaar de begrippen niveau en verschil letterlijk via voorafgaande schema’s exploreerde door telkens drie mensen op drie blokken ytong te plaatsen en daarmee als het ware op een ontwapenende manier machtsverhoudingen te insinueren.

Daarnaast zijn ook twee tekeningen te zien van blaadjes kleurrijk en fris papier die op een stuk wit papier een eigenzinnig impressionisme ontvouwen.

Met deze werken van Guy Mees moet het publiek het stellen en kijken naar en vergelijken met werken van de jongere kunstenaars zoals een staaf met kalk op de vloer, twee fraaie en diepblauw deinende lijnen tegen een muur, golvend wit museumkarton en een broze en rozige (huiselijke) installatie van de inmiddels via een project in Kortrijk en een opgemerkte deelname aan de Biënnale van Lyon (2009) bekend geworden Ian Kiaer.

Dit alles maakt van deze presentatie een soort rimpelloos meer; haast één in elkaar vloeiende totaal-installatie waarin het werk van Mees meekabbelt.

“FormContent” beweert in hun bericht dat er weinig recensies te vinden zijn over het werk van Guy Mees zodat er een “mysterieuze waas rond zijn werk zou hangen”. Dat is de realiteit geweld aandoen: er werd heel wat onderzoek gedaan rond zijn oeuvre zoals in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel in 1993 en in het Muhka in 2002. Cera Foundation gaf trouwens een zeer opgemerkt vuistdik boek uit met talrijke lezenswaardige essays.

Guy Mees werd in de laatste fase van zijn carrière goed en wel gesteund door galerie Micheline Szwajcer in Antwerpen zodat ook zijn werk meermaals doorstroomde naar buitenlandse platforms.

Guy?

“FormContent” ziet Mees’ kunst naast dat van de jongere generatie als een vertrekpunt voor “intuïtie en gevoeligheid” en voor “perceptie van het mysterieuze karakter van het kunstobject”… Het Londense onderzoek strandt hier al in een vroeg woordenloos stadium zonder te verwijzen naar het al eerder goed onderbouwde vorsingswerk van andere critici en curatoren.

Het probleem bij deze expo is dat het publiek gedepriveerd blijft van de “eerstelijnsinformatie” op uitzondering van een schamel geplastificeerd tekstje. Op die manier kan het niet weten wie die bijzondere kunstenaar Guy Mees wel was en in welke tijds-omstandigheden dit eigenzinnige en broze oeuvre ontstond en nu nog altijd de actualiteit met brio trotseert.

Later op het voorjaar komt Mu.ZEE zelf nog deze lauwe presentatie aanvullen met werk uit de eigen collectie wat wellicht (een beetje laat) het toekomstige publiek beter op museale wenken zal bedienen.

Na de James Ensor tentoonstelling van vorig jaar wordt in Muzee nu keihard gewerkt aan een eerste grote Jean Brusselmans tentoonstelling die opent op 9 april; een expo die eindelijk de ogen in binnen- én buitenland zal doen openen voor de kwaliteit van dit méér dan onderschatte werk.

Uitkijken naar de paasvakantie…

The Responsive Subject nog tot 27 maart in Mu.ZEE

http://www.muzee.be

Luk Lambrecht