Ons migratiebeleid is een sof

Ook in de politiek botsen gevoel en verstand weleens. En een minister die in ons aller belang van haar hart een steen maakt, wordt daar niet altijd populairder door.

Dan zit je eindelijk in de regering en word je voor je het weet publiekelijk voor een dilemma gesteld. Zo één waar je niet goed uit kunt komen. Ook electoraal niet. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open VLD) weet er alles van. Lag ze al van de eerste minuten van haar mandaat onder vuur wegens niet al te schrandere uitspraken en een gênant gebrek aan daadkracht, dan kreeg ze er binnen de kortste keren nog een nieuwe asielcrisis bovenop. En toen kwamen 23 mensen zonder papieren ook nog eens op het idee met een hongerstaking te beginnen. Zodra een van hen zijn mond dichtnaaide, kon De Block simpelweg niet meer winnen.

Aan weldoordachte analyses ondertussen geen gebrek. Als illegalen de overheid beginnen te chanteren met een hongerstaking, dan komt dat in de eerste plaats doordat ons migratiebeleid een sof is. Dan betekent dit dat we dringend van ons hart een steen moeten maken als we het fameuze aanzuigeffect willen afremmen. Door een strikt terugkeerbeleid te voeren, bijvoorbeeld, door geen grote regularisatiecampagnes meer te organiseren ook. Zelfs Jozef De Witte, directeur van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding, gaf dat vorige week toe. ‘Als mensen weten dat ze papieren krijgen als ze maar lang genoeg volhouden, dan zijn hongerstakingen de ultieme consequentie’, zei hij.

Zoals nu dus. In gebouwen van de VUB overleven de hongerstakers ondertussen al meer dan tachtig dagen lang op suikerwater omdat ze een verblijfsvergunning willen krijgen. ‘Komt niets van in huis’, zegt Maggie De Block. Dat zou een compleet verkeerd signaal zijn. Binnen de kortste keren zouden over het hele land asielzoekers weigeren te eten in de hoop zo in België te kunnen blijven. Dat zou De Block niet in dank worden afgenomen, want de publieke opinie vindt het nu wel welletjes met die aanhoudende stroom asielzoekers. Aan de andere kant krijgt de staatssecretaris natuurlijk het hele land over zich heen als er straks een paar hongerstakers in prime time bezwijken.

Hoeveel gemakkelijker was het voor De Block geweest als de sans papiers en hun sympathisanten niet zo hard hun best hadden gedaan om de aandacht van de camera’s te trekken. Dan waren ze misschien al na een paar weken zonder voedsel in alle stilte geregulariseerd. Zo ging het vroeger weleens.

Hetzelfde met het dilemma van minister van Werk Monica De Coninck (SP.A). Die kon afgelopen week ook niet meer winnen. Het begon toen staaldraadfabrikant Bekaert, hetzelfde bedrijf waar topman Bert De Graeve vorig jaar 1,7 miljoen euro verdiende, 609 banen schrapte. Tot zover niet moeilijk voor een rechtgeaarde socialiste als De Coninck om haar houding te bepalen. Tot de vakbonden haar kwamen vragen om voor de getroffen werknemers brugpensioen toe te laten vanaf 50 of 52 jaar. Monica De Coninck kon het zich natuurlijk niet veroorloven om publiekelijk de hand over haar hart te strijken en al die onfortuinlijke werkmensen op brugpensioen te sturen. Dat zou een totaal verkeerde boodschap zijn van een regering die er net voor wil zorgen dat we langer blijven werken. Maar aan de andere kant moet de minister ook geen applaus verwachten als tientallen vijftigplussers straks moeten gaan stempelen. De mensen houden nu eenmaal niet van hardvochtige politici. Tenzij die het héél goed kunnen uitleggen natuurlijk.

Ann Peuteman