Lesbisch kerkhof in Berlijn en 5 andere speciale begraafplaatsen

Het vrolijke kerkhof in Sapânta, Roemenië. © Reuters
Wided Bouchrika
Wided Bouchrika Freelancejournaliste

Het werd aanvankelijk als een aprilgrap gezien, maar Berlijn krijgt wel degelijk haar eerste lesbisch kerkhof. De stad vervoegt zo de lijst van speciale laatste rustplaatsen in de wereld. Een overzicht.

Het was dinsdag 1 april 2014 toen de Duitse tabloid Bild het nieuws bracht: Berlijn krijgt er een kerkhof bij, voorbehouden voor homoseksuele vrouwen. Het nieuws werd niet ernstig genomen en de Duitse krant Die Welt stelde dat de realiteit in Berlijn tegenwoordig vaker als een grap wordt gezien. Een dag later – en dus geen verwarring met 1 april meer mogelijk – publiceerde dezelfde krant het blijkbaar toch correcte nieuwsbericht.

Lesbische Berlijners kunnen binnenkort een van de 80 beschikbare plaatsen reserveren op een afgebakend deel van 400 vierkante meter op het bestaande parochiale kerkhof Georgen. Astrid Osterland, van de Sappho-stichting die het kerkhof oprichtte, zei in Die Welt dat vele lesbische vrouwen lang alleen hebben geleefd en daarom na hun dood in de buurt van vriendinnen begraven willen kunnen worden. De bedoeling van het kerkhof is de sterke verbondenheid van de gemeenschap ook na de dood voort te zetten.

Vrijgezellenkerkhof, Engeland

Een vrouw wandelt langs de poort van het 'Cross Bones'-kerkhof.
Een vrouw wandelt langs de poort van het ‘Cross Bones’-kerkhof.© Reuters

Het nieuwe initiatief van de Berlijnse vrouwen is niet het eerste vreemde kerkhof in de wereld. Cross Bones is een post-middeleeuws kerkhof in de huidige Redcross Way, Zuid-Londen. De ongewijde grond was bedoeld om de ‘vrijgezelle vrouwen’ – een verbloeming voor prostituees – die in de streek ook ‘Winchester Geese’ genoemd werden, een laatste rustplaats te geven.

Het is onduidelijk wanneer het kerkhof precies werd opgericht, maar John Stow vernoemde het vrijgezellenkerkhof in zijn ‘A survey of London’ uit 1598. Vanaf omstreeks 1769 werden vooral de armen er begraven. Meer dan 15.000 mensen zouden er uiteindelijk een laatste rustplaats gevonden hebben.

Onderwaterstad, Verenigde Staten

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Een aantal kilometers ten oosten van Miami ligt een stad onder het water: het Neptune Memorial Reef. Een paar leeuwen bewaken de ingang en de wegen, poorten en ruïnes die erop volgen. Onder water bruist de stad niet van het leven en dat heeft ze ook nooit gedaan: het is een kerkhof dat in 2007 werd gebouwd.

De mythische verdronken stad Atlantis diende als model voor het unieke levende rif en kerkhof dat door het crematorium Neptune Society werd opgericht. De assen van wie gecremeerd werd, worden vermengd met zand en cement, in een schelp gegoten en ten slotte aan het rif toegevoegd. Familie en vrienden kunnen de ‘begrafenis’ bijwonen vanop een boot boven de locatie of door naar het rif te duiken. Achteraf kunnen ze het speciale graf wanneer ze dat maar willen gratis bezoeken.

Het onderwaterkerkhof is ontworpen om vissen aan te trekken en de groei van koraal en andere organismen te bevorderen. Er zouden tot 125.000 mensen in het rif begraven kunnen worden, momenteel rusten er enkele honderden lichamen.

Het vrolijke Sapânta, Roemenië

Lesbisch kerkhof in Berlijn en 5 andere speciale begraafplaatsen
© Reuters

Het Roemeense ‘Cimitirul Vesel’ in het dorp Sapânta wordt doorgaans vertaald als het ‘vrolijke kerkhof’. Het moet een van de mooiste begraafplaatsen ter wereld zijn en maakt deel uit van het UNESCO-werelderfgoed.

In de jaren 1930 maakte de Roemeense beeldhouwer, schilder en dichter Stan Ioan Petras vele van de eerste met de hand geschilderde eiken kruisen voor het kerkhof en voorzag ze daarbij van een vaak grappig grafschrift over het leven van de overledene of diens doodoorzaak. Na Petras’ dood in 1977 volgde zijn leerling Dumitru Pop hem op om de kunst van de humoristische grafzerken voort te zetten.

Maffiabegraafplaats, Rusland

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Shirokorechenskoe is de vreemde naam van het nog vreemdere maffiakerkhof in Jekaterinaburg in Rusland, een stad die bekend staat om de vele bendemoorden. Ook na de dood druipt de zelfzekerheid van de maffiabazen eraf: hun grafstenen zijn levensgroot, gemaakt uit graniet en zwarte marmer en voorzien van etsen van de gangsters en hun bezittingen. De ene crimineel werd begraven met zijn telefoon, de andere dan weer tussen zijn bodyguards. Hoewel de lichamen langzaam maar zeker zullen wegrotten, het enorme ego van de maffia zal op dit kerkhof tot in de eeuwigheid voortleven.

Hangende doodskisten, Filipijnen

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Op het eiland Luzon in de Filipijnen hangen de doodskisten langs de rotsen omhoog. Het volk van Sagada volgt een uniek begravingsritueel waarbij dode familieleden in de rotsen worden geplaatst in doodskisten die door de ouderen zelf worden uitgehouwen voor ze sterven. Als zij te ziek of te zwak zijn, neemt hun zoon of een ander familielid de taak over.

Bij de traditionele begrafenis worden de lichamen in de heel nauwe kisten geduwd, daarbij valt moeilijk te vermijden dat botten gebroken worden. Daarna brengt de familie de kisten naar grotten, hoog in de rotsen, om bij die van de voorouders gevoegd te worden. Al meer dan 2.000 jaar lang volgt het Segadavolk dit ritueel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content