Normen & waarden…

Gisteravond even blijven hangen in Robland. Zag daar Annemie Neyts, Louis Tobback en Mark Eyskens samen in een alkoofje zitten en meedoen aan een onnozel kwisje over de Belgische grondwet. Zag de eerste burger van dit land, Herman Decroo, de zwansende hereboer van Brakel,meespelen in een setup in het parlement met de originele grondwet van dit land.
Vanmorgen hoorde ik dan diezelfde Louis Tobback in “Voor de Dag” serieuze commentaar leveren bij de Stille Mars van gisteren zondag. Zijn redenering dat de boodschap van onderscheid tussen de goeden en slechten in onze maatschappij is verdwenen, hield zeker steek. Zijn discours over de maatschappij van winners en losers die daarvoor in de plaats kwam, was zinnig.
Ik vroeg ik me alleen af wat deze serieuze politieker de avond daarvoor, samen met zijn collega’s zat te doen in die onnozelheid van Rob Vanoudenhoven?

Moeten we niet eens dringend gaan nadenken over het verdwijnen van respect voor instellingen, voor de symboliek van gezagdragers, wetgevers en beleidsvoerders? Hoe kan iemand, die zich leent tot dit soort kluchten, verwachten dat er naar hem wordt geluisterd als hij iets serieus komt vertellen?

Jozef Deleu fulmineerde nog niet zo lang geleden in “Het beste moet nog komen” over de misplaatste ironie, die tegenwoordig overvloedig wordt gebruikt als een haag om zich achter te verstoppen. Woordenkramerij is het, berekend op oppervlakkig succes. IJdelheid verpakt in elegante zinnen. Men praat om aan de bak te komen, waardoor het niet langer nodig is een mening te formuleren, waarover is nagedacht.

In deze tijden, waar mensen zoeken haar houvast, ware het misschien niet slecht zich eens collectief te bezinnen over grenzen in deze. Over geloofwaardigheid en betrouwbaarheid.