Ann Peuteman

Nieuwe wetgeving dreigt aversie tegen homo’s bij sommigen nog aan te wakkeren

Zolang Jan met de pet homoseksualiteit ongewoon blijft vinden, zullen wetten niet veel helpen.

Je mag mensen niet molesteren. En al helemaal geen homoseksuelen. Als je een holebi in elkaar slaat, riskeer je straks een veel zwaardere straf dan als je pakweg een huismoeder of een bejaarde opa een paar rake klappen zou geven. Tenminste: als je hebt toegeslagen omdat je homoseksualiteit maar niets vindt. Dan kunnen die slagen en verwondingen je tot dertig jaar celstraf opleveren. Laat je slachtoffer het leven, dan kan dat zelfs levenslang worden.

De regering-Di Rupo wil nu eenmaal een tolerante samenleving. Al moet ze die manu militari afdwingen. Nogal logisch dus dat ze niet toekijkt terwijl sommigen er een sport van maken om iedereen die enigszins anders is een welgemikte pandoering te geven. Als je het zo bekijkt, is het perfect verdedigbaar om homofobe motieven als verzwarende omstandigheid te beschouwen. Alleen ziet lang niet iedereen het zo. Sommigen vragen zich zelfs hardop af waarom het leven van een homo meer waard zou zijn dan dat van een hetero. Of zoals de Antwerpse strafpleiter Walter Damen het in de krant verwoordde: ‘Waarom dertig jaar voor homofoob geweld, terwijl de brutale aanvaller van een tachtigjarige vrouw maximaal vijf jaar riskeert?’

De nieuwe wetgeving dreigt de aversie tegen homo’s bij sommige bevolkingsgroepen dus nog aan te wakkeren. Het is dan ook een goede zaak dat de strafmaat niet alleen wordt opgetrokken voor homofoob maar ook voor racistisch geweld. Nogal wat allochtonen ergeren zich er immers aan dat holebi-organisaties er nu al maanden in slagen om alle aandacht op gaybashing te vestigen terwijl ook geweld tegen allochtonen nog altijd schering en inslag is. Dat maakt de toch al niet zo homogezinde moslimpopulatie er natuurlijk niet ruimdenkender op.

Wat niet betekent dat homohaat een exclusief allochtoon gegeven zou zijn. Integendeel. Ondanks emanciperende wetten die onder meer het homohuwelijk en homoadoptie mogelijk hebben gemaakt, is homoseksualiteit ook in de autochtone gemeenschap allesbehalve algemeen aanvaard. Voor Jan met de pet is het nog altijd niet de gewoonste zaak van de wereld. Zeker niet als hij een paar pinten op heeft. Dan wauwelt hij al snel dat het toch niet natuurlijk is allemaal, dat het een beetje vies is ook. ‘Als het zo bedoeld was, dan zouden ze wel kinderen kunnen maken, hè’, klinkt het dan.

Alleen de excessen bestraffen, zal dus niet helpen. Emancipatie begint niet in de rechtbank maar in de hoofden van de mensen. En daartoe moet homoseksualiteit in de eerste plaats normaal worden, banaal zelfs. Het zou al een hele stap zijn mochten niet alleen de hoofdpersonages uit vooruitstrevende voorlichtingsboekjes twee mama’s of twee papa’s hebben maar soms ook de kinderen die worden opgevoerd in populaire jeugdboeken, televisieseries en bioscoopfilms. Onlangs nog beweerde Studio 100-baas Gert Verhulst in Knack dat Alberto, het personage van Koen Crucke in Samson en Gert, veel meer voor homo’s heeft gedaan dan welk kinderprogramma ook. ‘Zonder dat we ooit hebben aangekondigd: Vandaag, lieve kinderen, gaan we het hebben over homoseksualiteit’, luidde het. Het idee is in elk geval al goed. Nu nog een personage bedenken dat minder agressie opwekt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content